Στη 2α Στάση των Χαιρετισμών

Υπό

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης

κ.κ. Παντελεήμονος

           

Η ένσαρκος «Χριστού παρουσία» υπήρξε για την ανθρώπινη ιστορία το θαύμα των θαυμάτων, το μέγιστο όλων των θαυμάτων.  Ο άνθρωπος με την πτώση του ολοένα και απομακρυνόταν από τον Θεό και Πλάστη του. Όσο περνούσε ο καιρός όλο και περισσότερο βάδιζε τον κατήφορο της καταστροφής.  Η καρδιά του πεσμένου ανθρώπου μολύνθηκε και η θέλησή του συντρίφθηκε.

            Μέσα από τα συντρίμμια της ηθικής και πνευματικής πτώσης του ανθρώπου ακούγεται η χαρμόσυνη φωνή «των Αγγέλων υμνούντων, την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν».  Ο Θεός Λόγος, ο Υιός του Θεού, ενσαρκώνεται και γίνεται τέλειος άνθρωπος.  Ο Θεός κατεβαίνει από τον ουρανό για να ανεβάσει στους ουρανούς τον άνθρωπο.  Ο Υιός του Θεού αναλαμβάνει όλη την ανθρώπινη φύση για να αναδείξει θεό τον άνθρωπο.  Ο Θεός Λόγος, που έπλασε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, ενδύεται με εκείνο που ο Ίδιος έπλασε. Ο Υιός του Θεού ταπεινώνεται για να διορθώσει την υπερηφάνεια του πλάσματός Του.

            Αυτή η ένσαρκος του «Χριστού παρουσία» υπήρξε η σωτήριος λύση που προνόησε ο Άγιος Θεός για να σώσει τον άνθρωπο.  Ο άνθρωπος από μόνος του ήταν αδύνατο να σωθεί και να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με Θεό.  Όλοι οι άνθρωποι ήσαν ένοχοι και υπεύθυνοι της αμαρτίας.  Κανείς δεν ήταν δίκαιος, ώστε να προσφέρει τη μοναδική Θυσία που χρειαζόταν «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». 

            Η ένσαρκος αυτή Οικονομία του Θεού, που δοξολογείται από τα αγγελικά τάγματα, πραγματώνεται διά μέσου του προσώπου της Αειπαρθένου Μαρίας, που αναδεικνύεται Μητέρα του αληθινού «Αμνού και Ποιμένος» Χριστού, ο Οποίος ως Θεάνθρωπος σώζει κάθε άνθρωπο που προστρέχει σ’ Αυτόν.  Ο ενσαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού αναζητεί το χαμένο πρόβατο, και το βρίσκει.  Γίνεται ο Καλός Ποιμένας που σηκώνει στους ώμους Του τον πλανηθέντα και χαμένο άνθρωπο και τον οδηγεί στη σωτήρια μάνδρα της Εκκλησίας.  Έτσι, η Θεοτόκος Μαρία ως «Αμνού και Ποιμένος Μήτηρ» αναδεικνύεται για όλη την ανθρωπότητα η «αυλή» των «λογικών προβάτων», μέσα στην οποία καταφεύγουν οι πιστοί για προστασία και βοήθεια. 

            Διά της Θεοτόκου ο ουρανός και η γη συναγάλλονται και «τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς».  Η Θεοτόκος Μαρία υπήρξε η Κλίμαξ, που είδε στο όνειρό του ο Πατριάρχης Ιακώβ, η οποία ένωνε ουρανό και γη.  Απ’ αυτή την Κλίμακα κατέβηκε ο Θεός Λόγος και δι’ αυτής ανεβαίνουν οι πιστοί στα ουράνια σκηνώματα του Παραδείσου.  Οι άνθρωποι πλέον γίνονται ουρανοπολίτες, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Ιησού Χριστού.

            Αυτή την ελπίδα έφεραν στον κόσμο οι Άγιοι Απόστολοι με το κήρυγμά τους.  Οι λαοί όλου του κόσμου περίμεναν και όταν ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου», ήρθε ο Υιός του Θεού.  Αυτός, που με τόση νοσταλγία περίμεναν, ήρθε και οι άνθρωποι «φθάσαντες τον άφθαστον, εχάρησαν» χαρά μεγάλη.  Ο Δεσπότης των πάντων , «ει και έλαβε δούλου μορφήν», δεν μειώθηκε ως προς τη Θεότητά Του, αλλά εκείνο που ήταν παρέμεινε, Θεός τέλειος.  Στην ένσαρκο Οικονομία ούτε ο Θεός Λόγος μειώνεται ως προς τη Θεότητά Του, ούτε η ανθρωπότητά Του γίνεται Θεός, αλλά οι δύο Φύσεις, Θεία και ανθρώπινη, παραμένουν αμετάβλητες και ενωμένες υποστατικά στο ένα Πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

            Με την ένσαρκο Οικονομία του Θεού Λόγου πραγματώνεται η «ανόρθωσις των ανθρώπων».  Η αποκατάσταση του Αδάμ ολοκληρώνεται.  Η πρώτη απάτη, που οδήγησε τους πρωτοπλάστους στην εξορία, παύει και διά της υπακοής της Θεομήτορας οι άνθρωποι «ρυσθέντες» από την πλάνη των ειδώλων οδηγούνται στο «φωτισμόν της αληθείας», δηλαδή στο Χριστό, ο Οποίος είναι «η Αλήθεια» και «η Οδός» και «η Ζωή». 

Χωρίς Χριστό κανείς δεν θα μπορούσε να κατορθώσει το παραμικρό.  Χωρίς Χριστό η ζωή θα ήταν χωρίς περιεχόμενο.  Χωρίς Χριστός η ύπαρξή μας θα ήταν χωρίς νόημα.  Χωρίς Χριστό δεν θα υπήρχαν οι ηθικές αξίες και ιδανικά.

Όλα τα σύγχρονα προβλήματα, που κυριαρχούν στον κόσμο, υπάρχουν επειδή ακριβώς απουσιάζει ο Χριστός από τις Πολιτικές Αρχές του τόπου, από τις οικογένειές μας, από τα Δημόσια και μη Σχολεία και Πανεπιστήμια της χώρας.  Όταν απουσιάζει ο Χριστός από τις εργασίες μας, από τις σχέσεις μας, από τις φιλίες μας και γενικά από το προσωπικό και κοινωνικό περιβάλλον μας, τότε μόνον προβλήματα κυριαρχούν.  Όπου απουσιάζει ο Χριστός εκεί κυριαρχεί ο διάβολος.  Όπου απουσιάζει το Φως, εκεί επικρατεί το σκοτάδι.  Όπου απουσιάζει η Ηθική του Χριστού, εκεί επικρατεί η ανηθικότητα του κόσμου. Όπου απουσιάζει η ελευθερία του Χριστού, επικρατεί η σκλαβιά της αμαρτίας.  Γιατί βλέπομε τους νέους της Χώρας μας να σέρνονται υπόδουλοι κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών;  Διότι, απουσιάζει ο Χριστός από τη ζωή τους.  Βάλτε Χριστό στη ζωή σας και θα αλλάξει όλος ο κόσμος.

Γι’ αυτό τον λόγο και ο υμνογράφος του Ακαθίστου Ύμνου υμνολογεί τη Θεοτόκο Μαρία και την χαρακτηρίζει ως εκείνη που απαλλάσσει όλους, που προστρέχουν στη Χάρη Της, από τη φλόγα των διαφόρων καταστρεπτικών παθών.  «Χαίρε, φλογός παθών απαλλάτουσα».  Όσοι ζουν μέσα στο σκοτάδι της αμαρτίας, δεν μπορούν να απολαύσουν το φως της αρετής.  Ενώ η Θεοτόκος υπήρξε η πύρινη στύλη, που οδηγεί «τους εν σκότει» προς το ανέσπερο Φως της Θείας Ζωής, «εξ ης ρέει μέλι και γάλα».

            Διανύομαι την δεύτερη εβδομάδα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ο Άγιος Θεός μας χάρισε περισσότερο χρόνο για να στρέψουμε τις καρδιές και τις σκέψεις μας προς Αυτόν.  Ας εκμεταλλευτούμε, λοιπόν, τον καιρό που μας χαρίζει και ας στραφούμε προς μετάνοια, ώστε να οδηγηθούμε και εμείς στη «γη της επαγγελίας» και να αναφωνήσουμε στη Μητέρα του Θεού μ’ όλη μας την καρδιά το «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».