Πατρίδα

 Μάννα μου Ἑλλάδα, τί δέν εἶσαι τώρα

 Σάν πρῶτα ὀρθή, ψηλή, στεφανωμένη

Μέ δάφνες, τί δέν εἶσαι μέ τά δῶρα

 Τῆς ἀθάνατης Νίκης στολισμένη;

Ἄχ! πότε θἄρθη, πότε θἄρθῃ ἡ ὥρα

 Νά ματαστράψῃ ἡ ὄψη σου ἡ σβυμένη

 Καί τήν ἐρημωμένη σου τή χώρα

 Μ΄ ἐλπίδα νά φωτίσῃς, ὦ ἀντρειωμένη;

 Πατρίδα μου, σηκώσου. Ἄς λάμψῃ πάλι

 Στόν αἰθέρα ψηλά τό μέτωπό σου,

 Καί τῆς Ἐλευτεριᾶς θέ νά προβάλῃ

 Ἡ μέρα καί τό θεῖο πρόσωπό σου

Θά λάμπῃ σάν τόν ἥλιο της. Μεγάλη

 Θά γίνῃς κι ἀλλοιά τότε στόν ἐχτρό σου.

Λορέντζου Μαβίλη
Πηγή: zoiforos.gr/