9η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (Ματθ. 14:22-34)

Υπό

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Μετά από μία κοπιαστική ημέρα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ανά­γκασε τους μαθητές Του να μπουν στο πλοιάριο τους και να περάσουν στην απέναντι όχθη, έως ότου Εκείνος αβίαστα και ήρεμα απολύσει του όχλους. «Απολύσας τους όχλους ανέβη εις το όρος προσεύξασθαι».

Η ημέρα ήταν κοπιαστική. Το κήρυγμα, τα θαύματα και ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά, είχαν εξαντλή­σει τον Κύριο. Είχε ανάγκη από πνευματική ανάπαυση και καταφεύγει στο όρος για να προσευχηθεί στον ουράνιο Πατέρα Του. Μετά τους τόσους κόπους και τα έργα της ημέρας ο Κύριος δεν αναπαύεται, αλλά προσεύχεται. Προσεύχεται μέσα στη γαλήνη της φύσης και την ηρεμία της νύχτας. Μόνος, απερίσπαστος από τα πλήθη του λαού, πλήρως αυτοσυγκεντρωμέ-νος και στραμμένος στον Πατέρα Του. Προσεύχεται ευχαριστώντας τον Πατέρα για το θαύμα. Προσεύχεται για τους όχλους, που δίδαξε και χόρτασε και ευλό­γησε. Προσεύχε-ται για τους ασθενείς, που θεράπευσε.

Προσεύχεται για τους μαθητές Του. Προσεύχεται για τη σωτηρία και την ασφάλειά τους, για τον καταρτισμό και τον εξαγιασμό των ψυχών τους. Προ­σεύχεται τώρα γι' αυτούς, που γνωρίζει ότι βρίσκονται σε ώρα κινδύνου. Πράγματι οι μαθητές τότε ακριβώς αντιμετώπιζαν σοβαρώτατο κίνδυνο. Ξεκίνησαν με το πλοιάριο τους ήρεμα. Η θάλασσα ήταν ήσυχη και το ταξίδι τους ευχάριστο. Αλλά απότομα τα πράγματα μεταβάλλονται. Άνεμος σφο­δρός άρχισε να φυσά, η θάλασσα να ξεσηκώνει πελώρια κύματα, και το πλοίο «ην βασιζόμενον υπό των κυμάτων». Ο κίνδυνος είναι μεγάλος και απειλεί με αφανισμό τους μαθητές. Οι μαθητές μάταια αγωνίζονται να σωθούν. Αγωνίζονται να μην ανατραπούν, να μην παρασυρθούν από τα λυσ­σαλέα κύματα και καταποντιστούν στα βάθη της θάλασσας. Αγωνίζονται απεγνωσμένοι να κρατήσουν τη ζωή, την πολύμοχθη και πολυτάραχη ζωή.

Πολύμοχθη, πολυτάραχη, τρικυμιώδης είναι η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη. Η θάλασσα είναι μία άριστη παρομοίωση του βίου και της ζωής μας. Ελά­χιστες φορές η θάλασσα είναι ακίνδυνη γαλήνια και ειρηνική. Πάντοτε είναι ταραγμένη και ανήσυχη. Τον περισσότερο χρόνο είναι τρικυμιώδης και βασανιστική. Αυτή είναι η ζωή του ανθρώπου. Σπανίως έχουμε ειρήνη, τον περισσότερο καιρό είναι ταραγμένη, φουρτουνιασμένη, τυραννική. Άστατη είναι η θάλασσα. Άστατη και η ζωή μας. Όταν είμαστε νέοι, τη βλέπουμε ωραία, ήσυχη, ανθόσπαρτη, ευτυχή να μας χαμογελά. Τίποτε το κακό δεν φανταζόμαστε. Δεν υπολογίζουμε τρικυμίες. Δεν φοβούμαστε κινδύνους και πειρασμούς. Αλλά ξαφνικά ξεσπά η θύελλα και έρχεται η καταιγίδα, τα πάθη μας, οι απερισκεψίες και παρεκτροπές μας, η κακία των ανθρώπων, η κακή ψυχή και η κακή γλώσσα, αι αντιζηλίες και οι φθόνο ι, τα συμφέροντα και τα πείσματα, οι εγωϊσμοί και τα μίση, οι εχθρότητες και οι εκδικήσεις.

Όλα αυτά ξεσηκώνονται ως σφοδροί άνεμοι και το κακό αρχίζει, συντα­ράσσει η τρικυμία, απειλούν τρομακτικοί κίνδυνοι. Τα ψεύδη και οι συκοφα­ντίες των πονηρών ανθρώπων με δυνατή πνοή υψώνουν τα πολυτάραχα κύματα των διαβολών. Οι απιστίες και οι προδοσίες των φθονερών, οι κατα­τρεγμοί και οι διώξεις των εκδικητών ξεσπούν με όλη τη δύναμή τους πάνω στο πλοίο της ζωής μας με σκοπό να το καταποντήσουν στα βάθη της απελπι­σίας. Ασθένειες, πένθη και θάνατοι, αποτυχίες και δυσκολίες, δράματα ατο­μικά, δράματα οικογενειακά, δράματα κοινωνικά, περιπέτειες εθνικές ανα­στατώσεις, επαναστάσεις, πόλεμοι, μάχες, καταστροφές, χωρίς εργασία, χωρίς υγεία, χωρίς στέγη και το απαραίτητο ψωμί, χωρίς οικογενειακή περί­θαλψη και προστασία, χωρίς φως και ελπίδα κλονίζεται η ζωή μας σαν το πλοίο στη μέση των κυμάτων. Αυτή είναι η επίγεια ζωή. Θάλασσα αληθινή. Και αγωνιζόμαστε απεγνωσμένα.

Τούτο συνέβη ακριβώς με τους μαθητές που κινδύνευσαν. Αγωνιζόμενοι να σωθούν από τη τρικυμία, νόμιζαν, ότι εγκατελείφθηκαν από το Διδάσκαλό τους. Την ύστατη στιγμή, όταν είχαν αποκάμει και απελπιστεί ιδού ο Κύριος παρών στην ανάγκη τους. Έρχεται να τους σώσει από το ναυάγιο και την καταστροφή. Το πυκνό σκοτάδι της νύκτας δεν αφήνει όμως τους μαθητές να γνωρίσουν το Διδάσκαλό τους. Φόβος τους κυριεύει και αφήνουν κραυγή τρόμου.

Πολλοί Χριστιανοί και σήμερα, βιώνουν την εμπειρία αυτή των μαθητών.

Όταν μας συμβαίνει μία περιπέτεια στη ζωή μας, μία θλίψη, μία συμφορά, ή όταν αρρώστεια, ή φτώχεια, ή θάνατος χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας, τότε τα παρεξηγούμε. Τα ερμηνεύουμε σαν κάτι το «κακό». Όλες οι θλίψεις είναι δοκιμασίες που δοκιμάζουν το χαρακτήρα μας, την ηθική αξία μας, τη ψυχική μας αντοχή, αλλά προπάντων την πίστη μας στο Θεό. Πόσες φορές βρεθήκαμε και εμείς στη θέση του Πέτρου; Πόσες φορές ολιγοπιστήσαμε μπροστά στις δυσκολίες των κυμάτων της ζωής και αρχίσαμε να κανταποντι­ζόμαστε στα νερά της απόγνωσης. Πόσες φορές φοβηθήκαμε, χάσαμε το θάρρος μας, το κουράγιο μας και παραδοθήκαμε στην απελπισία; Εμείς, που πιστεύουμε στο Χριστό και Τον ομολογούμε Κύριο και Θεό μας, δεν εμπι­στευόμαστε την ύπαρξη μας στα παντοδύναμά Του χέρια; Η πίστη μας πολ­λές φορές κλονίζεται μπροστά στα παραμικρά προβλήματα της ζωής και αντί να καταφεύγουμε σ' Αυτόν με τη θερμή προσευχή, κοιτάζουμε τη δύναμη των εχθρικών ανέμων, που προξενούνται από τις θλίψεις, τις στενοχώριες, τις δοκιμασίες και δυσμενείς περιστάσεις. Το σκοτάδι τις ολιγοπιστίας μας περι­βάλλει από παντού, το χάος της απελπισίας βρίσκεται μπροστά μας, έτοιμο να μας καταπιεί και νομίζουμε, ότι φθάνει το τέλος. Η φαντασία μας μεγαλο­ποιεί τους κινδύνους και παραδιδόμαστε στην απέραντη θάλασσα των φαντασιώσεων.

Όσο χρόνο ο Πέτρος είχε στραμμένο το νου του στον Κύριο μπόρεσε να περπατήσει πάνω στη θάλασσα. Από τη στιγμή που έστρεψε την προσοχή του αλλού, άρχισε να καταποντίζεται. Χάρη στον παντοδύναμο λόγο του Κυρίου περπατούσε και αυτός πάνω στη θάλασσα σαν πάνω στη ξηρά. Αλλά μόλις κλονίστηκε η πίστη του άρχισε να βυθίζεται.

Πολλές φορές και εμείς εξαιτίας της ολιγοπιστίας μας δημιουργούμε αγω­νίες και φόβους με αποτέλεσμα να αυξάνουμε τις δυσκολίες της ζωής. Μερι­μνούμε και αγωνιούμε για το μέλλον. Δεν αρκούμαστε σε όσα η αγαθότητα του Θεού μας χαρίζει. Ρίχνουμε τον εαυτό μας σε πειρασμούς ποικίλους και καταποντιζόμαστε στη θάλασσα των ανησύχων φροντίδων και περιπετειών.

Στην εποχή μας, μία εποχή κατάμεστη από ποικίλους προβληματισμούς, μία εποχή που ο άνθρωπος ζει μέσα από τα φαντάσματα του τεχνικού πολιτι­σμού, οφείλουμε να αυξήσουμε την πίστη μας στον Κύριο και Θεό μας μέσα από την προσευχή. Σήμερα, με το παραμικρό έχουμε παραμελήσει την ατο­μική προσευχή. Χίλιες δύο δικαιολογίες προβάλλουμε για να μην αφιερώ­σουμε λίγα λεπτά επικοινωνίας με το Σωτήρα μας. Εάν υπάρχει ολιγοπιστία μέσα στη ψυχή μας, τούτο οφείλεται στην έλλειψη προσευχής. Όπως το φυτό δεν μπορεί να μεγαλώσει, εάν δεν ποτιστεί' με παρόμοιο τρόπο η πίστη δεν θερμαίνεται χωρίς την προσευχή. Εάν εξετάσουμε, ως κριτές, τον εαυτό μας θα βρεθούμε όλοι ένοχοι και κατάδικοι. Διότι πόσες ώρες κατασπαταλούμε μπροστά στην τηλεόραση; Πόσο χρόνο αφιερώνουμε σε άσκοπες και ανώφε­λες συζητήσεις; Ενώ προγραμματίζουμε το χρόνο της ημέρας δεν αφιερώ­νουμε τρία απερίσπαστα λεπτά, για να προσευχηθούμε στο Θεό. Στην Εκκλησία, κατά την ώρα της θείας λατρείας ύπνος βαρύς βαρύνει τους οφθαλμούς μας. Ο νους μας περιτρέχει από εδώ και απ' εκεί μέσα στον κόσμο των φαντασιώσεων, με αποτέλεσμα να αποσπάται η προσοχή μας από τα λόγια της προσευχής και μ' αυτό, το τρόπο μεταβάλλεται η προσευχή μας σε βλασφημία κατά του Θεού. Στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής πολλοί χριστια­νοί αντί να παρακαλούν τον Κύριο να τους ενισχύει στην πίστη για να ξεπε­ράσουν την ολιγοπιστία τους, καταφέρονται ακόμη με θρασύτητα και απερι­σκεψία εναντίον του Θεού.

Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, η σημερινή ευαγγελική περικοπή μέσα από τον Αποστόλο Πέτρο αντικατοπτρίζει την ασθένεια της ολιγοπιστίας της εποχής μας. Οφείλουμε να φωνάξουμε με θερμή πίστη στον Κύριο για να σωθούμε από τις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Η διάθεση του καθένα για προσευχή και αύξηση της πίστης μας στον Κύριο θα είναι η δύναμη εκείνη που θα αποτρέψει τον καταποντισμό μας στα βάθη της θάλασσας. Ο Πέτρος σώθηκε μόνο από τον Κύριο. Ας μην έχουμε στραμμένα τα βλέμματα μας στα φαντάσματα του υλισμού, αλλά στον Ιησού Χριστό, τον μόνο που μπορεί να μας σώσει. Αμήν.