Μου λένε οι πιστοί...’’ πάτερ μου λυπάμαι μά δεν πάω στην εκκλησία’’.

 

Πάω μόνο σε ξωκλήσια καί ανάβω ένα κεράκι καί αυτό όποτε το έχω ανάγκη.

Δέν μπορώ πού μπαίνω μέσα στον ναό καί να βλέπω αδιάκριτα βλέμματα επάνω μου στραμμένα να με κουτσομπολεύουν.

Καί απαντώ.

Να έρχεστε στην εκκλησία για τον Χριστό καί όχι για τα βλέμματα.

Να γίνετε άγιοι έτσι ώστε αντί να βλέπουνε τί φόρεμα φοράτε να βλέπουν το φωτοστέφανο της αγιότητός σας.

Δεν φταίει η κουτσομπόλα πού σε κοιτάει. Φταίς εσύ πού της δίνεις σημασία.

Γιατί άν σε ενδιέφερε πραγματικά ο Χριστός δεν θα έμπαινες κάν στην διαδικασία να σε ενοχλούν τέτοιες συμπεριφορές.

Μήν περιμένουμε να μπαίνουμε στο ναό καί να μας πετάνε ροδοπέταλα.

Δεν ερχόμαστε στην εκκλησία να δείξουμε κάτι αλλά να αφήσουμε τον Χριστό να μας αγγίξει με τον λόγο του καί μιλήσει στην σιωπή μας.

Όταν πάμε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι δέν μας ενδιαφέρει τί λένε οι καλεσμένοι αλλά μας ενδιαφέρει να τιμήσουμε τον οικοδεσπότη.

Για τους καλεσμένους ευθύνη έχει ο οικοδεσπότης καί όχι εμείς.

Εδώ η γνωστή ρήση λοιπόν βρίσκει γόνιμο έδαφος.

‘’Η αγάπη βρίσκει τον τρόπο καί η αδιαφορία βρίσκει πάντα μία δικαιολογία’’.

Είπαμε πώς δέν φταίει ο ήλιος.

Φταίει πού εγώ έχω κλειστό το παράθυρο καί δυστυχώς κατηγορώ τον ήλιο γιατί δεν μπαίνει!