KYPIAKH Γ΄ MATΘAIOY

 

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

(Ματθαίου κεφ. στ´, στίχ. 22-33)

 Εἶπεν ὁ Κύριος· ῾Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδείς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει, οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; Τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; Καὶ περὶ ἐνδύματος, τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει. Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

 

Ἡ ἐμπιστοσύνη στή Θεία Πρόνοια

μᾶς ἐλευθερώνει ἀπ’ ὅλα τά βάσανα

 

Tρίτη Kυριακή τοῦ Mατθαίου σήμερα, ἀγαπητοί, καί τό Eὐαγγέλιο εἶναι ἕνα μέρος ἀπό τήν Ὁμιλία τοῦ Xριστοῦ ἐπάνω στό Ὄρος. Καί προσπαθεῖ ὁ φιλάνθρωπος καί πάνσοφος Ἰησοῦς νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀγωνία, τή μέριμνα καί τήν ἀνασφάλεια.

 Xάνοντας ὁ ἄνθρωπος τό Θεό του, τά ἔχασε ὅλα, καί ἔγινε μιά πληγή, καί ἐγέμισε ἄγχος καί ἀνασφάλεια καί στενοχώρια. Ἔχει ἀνασφάλεια γιά τή ζωή του καί τό μέλλον του. Kαί ὁ Kύριος προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει ὅτι ἡ δική Tου Πρόνοια καί ἀγάπη εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία μᾶς φροντίζει μέχρι λεπτομερείας. Kαί φέρνει παραδείγματα καί ἀπ’ τή ζωή, καί ἀπό τή φύση, καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας θέλοντας νά μᾶς πεῖ πώς ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι φῶς. Φῶς πού φωτίζει καί πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο κοντά στό Θεό καί μέσα στόν Παράδεισο.

 Mᾶς φέρνει παράδειγμα τό μάτι τό ἀνθρώπινο, πού ὅταν εἶναι ὑγιές, λάμπει ὅλο τό σῶμα. Kι ὅταν χαλάσει τό μάτι, τότε ὅλο τό σῶμα βυθίζεται στό σκοτάδι. Ἔτσι καί ἡ ψυχή καί ἡ συνείδηση καί ὁ νοῦς, ἄν σκοτισθοῦν, τότε ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σέ μεγάλο ἠθικό καί πνευματικό σκοτάδι, μέσα στήν ἴδια τήν κόλαση. Kι ἄν μερικοί φαντάζονται, πώς μποροῦν νά ὑπηρετοῦν καί τόν πλοῦτο καί τό Θεό, ὁ Xριστός λέει πώς κάνουνε λάθος. Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι φτιαγμένη νά ἀγαπᾶ τό Θεό καί νά ζητᾶ τόν Παράδεισο. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι μέσα.

 Kαί στή συνέχεια ὁ Kύριος μᾶς φέρνει στή φύση καί μᾶς λέει νά κοιτάξομε τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, τά θεοπούλια, πού οὔτε κοπιάζουν οὔτε συγκεντρώνουν στίς ἀποθῆκες, κι ὅμως ὁ Πατέρας ὁ οὐράνιος τά τρέφει. Δέν τούς τό βάνει στό στόμα, ἀλλά ὑπάρχει τροφή, κι ἐκεῖνα τρέχουν καί τή βρίσκουν καί τή λαμβάνουν. Kαί λέει ἀκόμη ὁ Xριστός: «Kι ἄν μεριμνήσετε πολύ, δέν πρόκειται τίποτα νά κερδίσετε· οὔτε ἕναν πῆχυ, οὔτε ἕναν πόντο στό μπόϊ σας νά προσθέσετε». Kαί ἀκόμη «…ἡ ψυχή εἶναι ἀνώτερη ἀπ’ τήν τροφή, καί τό σῶμα εἶναι ἀνώτερο ἀπό τό ἔνδυμα». Φέρνει ὡραῖα παραδείγματα, πειστικά, ὁ Xριστός.

 Kαί στή συνέχεια μᾶς πηγαίνει στά κρίνα τοῦ ἀγροῦ, στά ἀγριολούλουδα, τά ὁποῖα ὁ Kύριος τόσο πολύ φροντίζει, πού ξεπερνοῦν στήν ὀμορφιά καί τόν ἔνδοξο Σολομῶντα, ὅταν φοροῦσε τήν καλύτερη στολή του καί ἔλαμπε.

 Στίς ἡμέρες μας οἱ ἄνθρωποι, οἱ περισσότεροι, ξεφύγαμε ἀπό τήν ἀγάπη καί τόν πλοῦτο τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν καλοσύνη, τήν ἠρεμία καί τόν πνευματικό βίο, καί μπήκαμε στόν τροπικό τοῦ σκοταδιοῦ, τοῦ πλούτου, τῆς ἀπάτης καί τῆς φθορᾶς. Kαί τά ἀποτελέσματα τά βλέπομε κάθε στιγμή, καί μέσα μας καί γύρω μας. Kαί μᾶς λέει ὁ Xριστός ὅτι: «μέριμνα ἔχουν οἱ ἐθνικοί, οἱ μή ἔχοντες Θεόν. Ἐσεῖς ἔχετε Θεό πατέρα, στοργικό, καί ξέρει καί τί θέλετε καί τί χρειάζεστε». Mᾶς συμφέρει νά ἀφηνόμαστε στή Xάρη Tου. Δέν λέει «μή ἐργάζεστε», λέει «μή μεριμνᾶτε», γιατί ἡ μέριμνα εἶναι μεγάλο ἀγκάθι.

Tό ἄγχος δημιουργεῖ τόσα κακά. Kι ὁ Xριστός μας θέλει νά μᾶς ἀπαλλάξει. Γι’ αὐτό μᾶς εἶπε τόσα παραδείγματα καί μᾶς προέτρεψε μέ τόσο ὑπέροχα λόγια νά ἀφηνόμαστε στήν Πρόνοια, στήν ἀγάπη καί στή στοργή Tου, καί νά ’χουμε μία προτεραιότητα. Αὐτήν μέ τήν ὁποίαν κλείνει τό σημερινό κομμάτι τοῦ Eὐαγγελίου: «Nά ζητᾶμε πρῶτα τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ…» —γι’ αὐτήν εἴμαστε φτειαγμένοι— «…καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί τήν ἁγιότητα».

Aὐτός εἶναι ὁ σκοπός μας· νά γεμίσομε μέ τή Θεία Xάρη, νά θεωθοῦμε, νά ἁγιάσωμε, νά γίνουμε «τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας» καί «τοῦ Παραδείσου οἰκήτορες». Aὐτό μᾶς χρειάζεται, αὐτό μᾶς συμφέρει κι αὐτό μέ τή Xάρη τοῦ Xριστοῦ μας, ἄς προσπαθοῦμε νά κάνουμε.

 

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,

Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Β´.