Τί συμβολίζουν τα Βημόθυρα;

 Τα βημόθυρα συμβολίζουν τη Θεοτόκο, ως θύρα δια της οποίας πέρασε ο Χριστός προκειμένου να εισέλθει στον κόσμο μας. Για τον λόγο αυτό, πριν αρχίσει τη Θεία Λειτουργία ο λειτουργός ιερέας, ανοίγοντας την Ωραία Πύλη (πάνω στα βημόθυρα της οποίας αγιογραφείται συνήθως ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου) ψυθιρίζει το τροπάριο «Τῆς εὐσπλαχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν εὐλογημένη Θεοτόκε…». Δηλαδή ζητεί από την Παναγία να ανοίξει την πύλη της μητρικής της αγάπης, ώστε να προσέλθει ο Χριστός ανάμεσα στους πιστούς και αυτοί να εισέλθουν μέσα σε Αυτόν.

Άλλο είναι η ταπεινολογία, άλλο η ταπείνωση και άλλο η ταπεινοφροσύνη.

 

Η ταπείνωση δεν κατορθώνεται από το πολύ σκύψιμο του αυχένα ή από τα άπλυτα μαλλιά, ή από το ατημέλητο και τραχύ και ρυπαρό ένδυμα, από τα οποία οι περισσότεροι εξαρτούν το παν της αρετής, αλλά από συντετριμμένη καρδιά και πνεύμα ταπεινώσεως σύμφωνα με τα λόγια του Δαβίδ: «Ο Θεός δε θα απορρίψει όποιον έχει πνεύμα συντετριμμένο και καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη».

Άλλο είναι η ταπεινολογία, άλλο η ταπείνωση και άλλο η ταπεινοφροσύνη.

Η ταπεινολογία και η ταπείνωση κατορθώνονται από τους αγωνιζόμενους με κάθε κακοπάθεια και με τους εξωτερικούς κόπους της αρετής, καθώς αυτοί ασχολούνται μόνο με τη σωματική εργασία και γύμναση. Γι’ αυτό, επειδή δε βρίσκεται η ψυχή πάντοτε σε καλή κατάσταση, αν τύχει πειρασμός, ταράζεται. Η ταπεινοφροσύνη όμως είναι κάτι το θείο και ουράνιο και γεννιέται μόνο σ’ εκείνους που ξεπέρασαν το μέσο της αρετής με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή σ’ εκείνους οι οποίοι βάδισαν πρωτύτερα με κάθε ταπείνωση το σκληρότατο δρόμο της αρετής.

Η ταπεινοφροσύνη, όταν εισχωρήσει στα βάθη της ψυχής και πέσει πάνω της σαν βαριά πέτρα, τη συνθλίβει και τη συμπιέζει τόσο πολύ, ώστε να εξαντληθεί όλη η ισχύς της με την ακράτητη ροή των δακρύων, και να καθαρθεί ο νους από κάθε κηλίδα λογισμών και να έρθει, όμοια με τον Ησαΐα, σε οπτασία Θεού και να πει, καθώς θα βρίσκεται υπό το κράτος της θείας ενέργειας: «Αλοίμονό μου, έχω παραλύσει· γιατί ενώ είμαι άνθρωπος και έχω ακάθαρτα χείλη, και ενώ κατοικώ ανάμεσα σε λαό που έχει ακάθαρτα χείλη, είδα με τα μάτια μου τον Βασιλέα, τον Κύριο Σαβαώθ».

Όταν βαθιά μέσα σου αποκτήσεις την ταπεινολογία, τότε θ’ απομακρυνθεί από σένα η τάση για μεγάλα λόγια. Όταν ριζώσει η ταπείνωση στο βάθος της καρδιάς σου, τότε θ’ αποδιωχθεί από σένα τόσο η επιφανειακή, όσο και η βαθύτερη ταπεινολογία. Όταν τέλος λάβεις από το Θεό τον πλούτο της ταπεινοφροσύνης, τότε και αυτή η εξωτερική ταπείνωση και η ταπεινολογία της γλώσσας θα καταργηθούν τελείως από σένα, σύμφωνα με τον Παύλο που λέει: «Όταν έρθει το τέλειο, τότε το επιμέρους θα καταργηθεί».

 

Όσο απέχει η ανατολή από τη δύση, τόσο απέχει η αληθινή ταπεινολογία από την αληθινή ταπείνωση. Όσο ανώτερος είναι ο ουρανός από τη γη και η ψυχή από το σώμα, τόσο η ταπεινοφροσύνη, που παρέχεται στους τελείους από το Άγιο Πνεύμα, είναι τελειότερη και ανώτερη από την αληθινή ταπείνωση.

Ούτε εκείνον που μιλάει ταπεινά, με σχήμα και εμφάνιση ταπεινώσεως, να νομίσεις εύκολα ότι είναι ταπεινός στην καρδιά, ούτε εκείνον που μιλά με λόγια υψηλά και μεγάλα να νομίσεις ότι είναι γεμάτος από αλαζονεία και υπερηφάνεια, χωρίς να τους δοκιμάσεις. Και θα τους καταλάβεις από τους καρπούς τους.

 

Από την «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών», τόμος δ΄

Οι αρετές της Παναγίας

Η Πίστις

Πρώτη απ’ όλες τις αρετές πρέπει να υπογραμμισθεί η πίστις. Ξεπερνούσε όλες τις νέες, στην Πίστη. Είχε μια πίστη δυνατή, φλογερή, πηγαία, ανεξάντλητη. Μία πίστη, πού ξεχυνόταν από μέσα της σαν άνθος, σαν γάργαρο νερό, σαν θεία μοσχοβολιά. Ήταν πίστις με ρίζες βαθιές, πού διακλαδιζότανε σε κάθε της σκέψη και κάθε της πράξη… Ήταν παραδομένη τελείως στο Θεό και ζούσε για το Θεό και την άλλη ζωή.

 

Η Σεμνότης

Ήτανε επίσης σεμνή και ντροπαλή. Όλη Της η ζωή πέρασε μέσα σε μια θαυμάσια σεμνότητα. Ποτέ Της δεν ξέφυγε από αυτή την αρετή. Και με την σεμνότητα αυτή έκρυβε τους θησαυρούς της ψυχής Της από τα μάτια των Ναζαρηνών.

 

Η Σύνεσις

Την διέκρινε ακόμη η φρονιμάδα και η σύνεσις. Ήταν η μυαλωμένη κοπέλα. Προσεκτική και άγρυπνη πάντοτε. Δεν ήταν σαν την Εύα πού τόσον εύκολα παράκουσε στην Εντολή του Θεού. Είναι το αντίθετο της Εύας. Σκέψις, νους, λογική, πίστις, αμφιβολία. Όλα δένονται αρμονικά.

 

Η Ταπείνωσις

Ήταν ακόμη ταπεινή και πολύ απλή. Ζούσε σαν την πιο φτωχή και την πιο άσημη νέα. Η ταπεινοφροσύνη της ήταν μεγάλη. Ποτέ δεν άφησε τον εγωισμό να την πλησιάσει. Ούτε στην πιο μεγάλη στιγμή του Χαίρε, πού της είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ…

 

Η Υπακοή

Μια άλλη μεγάλη αρετή, ήταν η υπακοή. Η υπακοή της ήταν υποταγή και αφοσίωση στο Θεό. Ήταν η αγάπη της για τον Νόμο του Θεού. Πάντα εκτελούσε το θέλημά Του και τις εντολές Του.

 

Η Αγιότης

Και πάνω σ’ όλα αυτά τα ανεκτίμητα σμαράγδια των αρετών της λαμποκοπάει το άφθαρτο διαμάντι της Αγιότητος. Είναι η Πάναγνος νέα, η απαστράπτουσα, το αμύριστο λουλούδι, ο κατάλευκος κρίνος… Είναι η Παρθένος, η Αειπάρθενος, η Παναγία.

 

Μέσα σ’ αυτή την ανθοδέσμη των αρετών τα χάνει και ο ουρανόσταλτος Αρχάγγελος και σε δυο μονάχα λέξεις συγκεντρώνει όλο το ψυχικό μεγαλείο Της: Χαίρε, Κεχαριτωμένη…

Σταυρός σημαίνει: Θεῖον Πάθος καί τρόπαιον.

Εάν δέν ὑπῆρχε Σταυρός, δέν θά συνετρίβετο ὁ θάνατος, δέν θά ἐγυμνοῦτο ὁ ᾅδης, δέν θά ἐνεκρώνετο τό πονηρό φίδι, ὁ διάβολος. Δι᾽ αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί τίμιο πρᾶγμα ὁ Σταυρός. Μεγάλο, διότι πάρα πολλά ἀγαθά καί εὐεργεσίαι ἔγιναν δι᾽ αὐτοῦ. Τόσο πολλά, καθ᾽ ὅσον καί τά θαύματα καί τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ ὑπερνικοῦν κάθε δύναμι λόγου καί ἐκφράσεως. Εἶναι τίμιον ἐπίσης, διότι ὁ Σταυρός σημαίνει: Θεῖον Πάθος καί τρόπαιον. Πάθος, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ ἀπαθής Χριστός, ἑκουσίως ὑπέστη σταυρικόν θάνατον· τρόπαιον δέ, διότι ὁ διάβολος ἐτραυματίσθη διά τοῦ Σταυροῦ, καί μαζί του ἐνικήθη καί ὁ θάνατος. Συνετρίβησαν ἐπίσης αἱ πύλαι τοῦ ᾅδου, καί τέλος, ὁ Σταυρός ἔγινε δι᾽ ὅλον τόν κόσμον κοινή σωτηρία.

Αγίου Ανδρέα Κρήτης

ἀγάπη προς τόν Θεό μας καί ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας.!

Νά χαίρεστε καί νά εὐφραίνεστε χιλιάδες φορές, ἀδελφοί μου, ὅσοι βγάζετε τό ψωμί σας μέ τόν κόπο σας, γιατί αὐτό τό ψωμί εἶναι εὐλογημένο.!!

Καί, ἄν θέλετε, δίνετε λίγο και στούς φτωχούς· ἔτσι ἀγοράζετε τόν παράδεισο.

 Ἀπεναντίας, νά κλαῖτε καί νά θρηνεῖτε μέ μαῦρα δάκρυα ὅσοι ζεῖτε με ἁρπαγές, μέ ἀδικίες καί μέ τοκογλυφίες, γιατί μ’ αὐτές δέν κερδίζετε παρά τόν αἰώνιο θάνατο καί τήν κόλαση.!!

 

Ἄν θέλουμε καί ἐδῶ νά περάσουμε καλά καί στόν παράδεισο νά πᾶμε, πρέπει νά ἔχουμε δύο ἀγάπες: ἀγάπη προς τόν Θεό μας καί ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας.!

 Ἀκόμα κι λένε κάνουμε, ἀδελφοί μου, χίλιες χιλιάδες καλά, νηστεῖες, προσευχές, ἐλεημοσύνες, ἀκόμα κι ἄν χύσουμε τό αἷμα μας γιά τόν Χριστό μας, ἐφόσον δέν ἔχουμε αὐτές τίς δύο ἀγάπες, ὅλα ἐκεῖνα τά καλά εἶναι τοῦ διαβόλου καί πηγαίνουμε στήν κόλαση.

 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Οι 7 λόγοι για τους οποίους ανάβουμε το καντήλι

+ Αρχιμ. Νοικόδημος Παυλόπουλος Μυτιλήνη

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκόπου Αχρίδος

1. Γιατί η πίστη μας είναι φως. Ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως της κανδήλας μας θυμίζει το φως, με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας.

2. Για να μας θυμίζει, ότι και η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή σαν των αγίων, δηλαδή των ανθρώπων, που ο Απόστολος Παύλος τους ονομάζει «τέκνα φωτός».

3. Για να είναι έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα και στις κακές μας ενθυμήσεις και επιθυμίες. Και έτσι να τα επαναφέρει όλα στο δρόμο του φωτός του αγίου Ευαγγελίου. Για να λάμψει «το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».

4. Είναι μια μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα της ευγνωμοσύνης και της αγάπης, που οφείλουμε στο Θεό για τη μεγάλη θυσία που έκαμε για μας. Με αυτήν και με την προσευχή μας, τον ευχαριστούμε για τη ζωή, για τη σωτηρία και για όλα όσα μας χαρίζει η θεϊκή και άπειρη αγάπη του.

 

5. Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους, που μας επιτίθενται με ιδιαίτερη πονηρία πριν και κατά την ώρα της προσευχής και θέλουν να απομακρύνουν τη σκέψη μας από το Θεό. Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως: Και του Χριστού κι εκείνων που αγαπούν τον Χριστό.

6. Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία. Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης για τον Χριστό και να υποτάσσεται πάντοτε στο θέλημα του Θεού.

7. Για να μάθωμε ότι: Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια, έτσι και το εσωτερικό καντήλι της καρδιάς μας δεν ανάβει χωρίς τα χέρια του Θεού. Οι κόποι των αρετών μας είναι η καύσιμη ύλη (το φυτίλι και το λάδι), που για να ανάψουν και να φωτίσουν χρειάζονται το «πυρ» του Αγίου Πνεύματος.

 

Για αυτούς που φοράνε Σταυρό στο λαιμό…

Οι άνθρωποι που κάμουν τον Σταυρόν τους ή που φορούσαν τον Σταυρόν τους επάνω τους γλίτωσαν από πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα και πολλά μεγάλα κακά, τα οποία βρέθηκαν μπροστά τους.

Αλλά και άνθρωποι που είχαν δυσκολίες προσωπικές, ο Γέροντας ο Παΐσιος τους έλεγε: «βλέπεις τα παιδιά σου και είναι νευρικά και φωνάζουν, θα σταυρώνεις τα παιδιά σου ή το βράδυ που κοιμούνται πήγαινε και σταύρωσε τα παιδιά σου, ή του φέρνεις ένα ποτήρι νερό, σταύρωσέ το «Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», ν΄ αγιαστεί το νερό, να το πιεί και να΄ναι αγιασμένο, να δεχτεί μέσα του στην ψυχή του Χάριν Θεού, να ευλογηθεί, να αγιασθεί ο άνθρωπος.

Και πράγματι, το΄ χουμε δει πολλές φορές ότι πολλοί άνθρωποι εμαλάκωσαν, ηρέμησαν, βρήκαν την υγείαν τους και παιδάκια μικρά και παιδιά μεγαλύτερα και ασθενείς άνθρωποι, με αυτήν την δύναμη του Τιμίου Σταυρού βρήκαν πολύ μεγάλην ωφέλεια και πολλήν Χάριν από τον Θεόν και πολλές φορές έγιναν πράγματα από τον Θεόν, τα οποία ανέτρεψαν τα δεδομένα τα φυσικά και την πορείαν των γεγονότων.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τον Σταυρόν του Χριστού μας. Είναι κρίμα να έχουμε τέτοιον όπλον παντοδύναμον, πανίσχυρον, ισχυρότατον όπλον και να το αχριστεύομεν, είτε με την αμέλειάν μας, είτε με το να μην το χρησιμοποιούμε.

Δεν το ξέρουμεν πόσον σημαντικόν πράγμαν είναι και πόση δύναμη δίδει οποιον σφραγίζει, αυτό το σημείον του Σταυρού.

Μπαίνουμε, βγαίνουμε στα σπίτια, στ΄ αυτοκίνητά μας (σταυρώνουμε το τιμόνι στο όνομα της Αγίας Τριάδος), παντού, να μάθουμε να σταυρώνουμε.

Για την Θεία Λειτουργια συμβουλές του Οσιου Πορφυρίου

"Εγώ τούς θυμιάζω και εκείνοι δέν υποκλίνονται.

Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται.

Τούς ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.

Και το τραγικότερο; λέω  «πίετε εξ αυτού πάντες» καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι.

Πόνος μεγάλος γιά τον ιερέα.

Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το πάν!

Και έμεινες με το αντίδωρο...

Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι  «το Άγιο Θυσιαστήριο;»

Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής.

Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω.

Φοβερό θέαμα!

Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω  τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα.

Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν γιά πεζά θέματα, να μή βιώνουν το μοναδικό γεγονός.

Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος.

Απόλυτα παραδομένος  στο Θεό.

Αυτή την ώρα δέν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.

Χωρίς «βιοτική μέριμνα».

Είμαστε όλοι ιερουργοί…

"Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει ο Θεός να ζούμε!

Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού». Να κλαίμε από ευτυχία που ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται  και θυσιάζεται από αγάπη για εμάς.

Εάν δέν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία;

Ποιόν κοροϊδεύουμε; Πιο συνεπείς είναι αυτοί που δέν μπαίνουν στο ναό...

Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.

-Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναί, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας, πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια."

 Οσίου Πορφυρίου.

Ὥστε τό Ξύλο σκότωσε τό Χριστό ἤ αὐτοί πού Τόν κάρφωσαν στό Ξύλο;

+Ιερομ.Πανάρετος Γρηγορίτης

 Τό ότι ο Τίμιος Σταυρός εἶναι κάτι πού ὠφελεῖ τόν ἄνθρωπο, νά τό σκέπτεται καί νά τό σέβεται, βγαίνει ἀπό το διωγμό πού γίνεται κατά τοῦ Σταυροῦ, ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν.

Τί τούς πειράζει ἕνα Ξύλο;

 Ἐντούτοις αὐτό τό Ξύλο, δέν εἶναι τυχαῖο Ξύλο,  ἀλλά  εἶναι  Ξύλο  πού  πίσω  εἶχε  τήν  σωτηρία  τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, γι' αὐτό τό μισεῖ αὐτό τό Ξύλο ὁ Σατανᾶς καί νά λένε οἱ αἱρετικοί π.χ. οἱ Ἰεχωβάδες, ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι φονικό ὄργανο...!

Ὥστε τό Ξύλο σκότωσε τό Χριστό ἤ αὐτοί πού Τόν κάρφωσαν στό Ξύλο;

Τί φταίει τό Ξύλο;

Τό Ξύλο μάλιστα ἁγιάστηκε, ἀπό τή στιγμή πού ποτίστηκε μ’ αὐτό τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τό Θεϊκό, γι' αὐτό καί λέγεται Τίμιο Ξύλο.

Ὅταν κάποιος πάρει ἕνα πιστόλι καί σκοτώσει, πρέπει νά δικάσουμε τό πιστόλι ἤ τόν φονιᾶ;

Τόσο ἀστεῖοι εἶναι ἐκεῖνοι πού λένε, ὅτι ὁ Σταυρός, τό Ξύλο αὐτό, εἶναι φονικό ὄργανο...

Αὐτό καθ' ἐαυτό το ξύλο, δέν εἶναι οὔτε καλό, οὔτε κακό. Ξύλο εἶναι.  Γίνεται  καλό  καί  γίνεται  κακό,  κατ'  ἀναλογία  τῆς χρησιμοποιήσεως.

Αὐτό λοιπόν τό ὁποῖο ποτίστηκε μέ τό Αἷμα τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νά μήν εἶναι Τίμιο Ξύλο;

Ὁ Σατανᾶς ἔχει γνώμη σωστή περί αὐτοῦ πού φρίττει, ὅταν δεῖ ἄνθρωπο πού σωστά κάνει τόν σταυρό του ἤ πού ἔχει σταυρό ἐπάνω του ἤ ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τό θέμα του Σταυροῦ. Δέν τόν θέλει τόν Σταυρό.

Γι' αὐτό ἀκριβῶς μέσῳ τῶν ὀργάνων του, βάλλει τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό.

Γιά ἐμᾶς ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι τό σοβαρό, τό σοβαρότατο, ἐφόσον ἔχεις συνδεθεῖ μ’ Αὐτόν τόν Θεό καί μ’ αὐτή τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί μέ τήν καταστροφή τῆς κεφαλῆς τοῦ Σατανᾶ.

Διότι ὅπως ξέρετε, ὁ Σατανᾶς ἔβλεπε μέχρι τοῦ Σταυροῦ, πίσω ἀπό τόν Σταυρό δέν ἔβλεπε τήν Ἀνάσταση πού «ξεφύτρωσε» ἀπό πίσω.

Γι' αὐτό τόν μισεῖ τόν Σταυρό, διότι ὑπῆρξε ἡ «παγίδα» τοῦ Σατανᾶ.

Δημήτριος Παναγόπουλος ὁ Ἱεροκῆρυξ ΄

Τα αμαρτήματα της σκέψης...

 

Ο Θεός μας χάρισε τη ικανότητα του λόγου, για να μπορούμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας, γιατί αν είχαμε μόνο ψυχή και δεν είχαμε σώμα, τότε θα επικοινωνούσαμε με τις σκέψεις πολύ πιο γρήγορα. Και επειδή τις περισσότερες αμαρτίες τις κάνουμε με τη σκέψη, γι αυτό όρισε ως πιο σημαντική την καθαρότητα της σκέψης, η οποία θέλει περισσότερη προφύλαξη και φροντίδα, όπως ο γιατρός προφυλάγει περισσότερο τα αδύνατα σώματα με προληπτικές συνταγές.

 Οι αμαρτίες που γίνονται με το σώμα απαιτούν χρόνο, ευκαιρία, κόπο, συνεργάτες και μπορούν να διακοπούν και να μην ολοκληρωθούν. Αντίθετα οι αμαρτίες που γίνονται με τη σκέψη, λόγω της ταχύτητας της σκέψης ολοκληρώνονται πολύ γρήγορα. Για παράδειγμα: Με τη φαντασία του κάποιος στο κρυφό εργαστήρι της καρδιάς διαπράττει μια αμαρτία, η οποία μπορεί να μείνει άγνωστη για πολύ καιρό, ίσως και για όλη του τη ζωή. Στην άλλη όμως τη ζωή όπου τα κρυπτά δημοσιεύονται και φανερώνονται, θα κριθεί γι αυτήν την αμαρτία. Επομένως στα αμαρτήματα της σκέψης όπου η αμαρτία γίνεται γρήγορα, γρήγορα πρέπει να γίνεται και η προληπτική αντιμετώπισή της.

 

~ Άγιος Βασίλειος ο Μέγας ~

Σε τρεις περιπτώσεις οι Άγγελοι θυμιάζουν και μυρώνουν τους εκλεκτούς του Θεού

Εξήγησέ μου σε παρακαλώ,  τι ευωδία ήταν αυτή;

Κι ο Όσιος, επειδή είχε δει αυτόν που σκορπούσε την ευωδία, αποκρίθηκε:

 Άγγελοι Κυρίου είχαν συγκεντρωθεί εδώ, παιδί μου. Ένας μάλιστα, θέλοντας να τιμήσει τα λόγια του Αγίου Πνεύματος, θύμιαζε γύρω μας χαρούμενος.

Σε τρεις περιπτώσεις οι Άγγελοι θυμιάζουν και μυρώνουν τους εκλεκτούς του Θεού:

Πρώτον, όταν διαβάζουν  τα ιερά βιβλία, οπότε τους  κυκλώνουν για ν’ ακούσουν κι αυτοί.

Δεύτερον, όταν προσεύχονται και συνομιλούν με το Θεό, οπότε συμπροσεύχονται κι εκείνοι με πόθο.

_Τρίτον, όταν υπομένουν για την αγάπη του Θεού κόπο, πόνο και τιμωρίες, οπότε τους μυρώνουν και τους παρακινούν στον αγώνα  της ευσέβειας.

Όσιος Ανδρέας ο δια  Χριστόν σαλός

Εάν κάποιος δεν Κοινωνεί συνεχώς, δεν μπορεί να νικήσει τους εχθρούς

  Εάν κάποιος δεν Κοινωνεί συνεχώς, δεν μπορεί να νικήσει τους εχθρούς (δαίμονες), ούτε να προοδεύσει πνευματικά.

 Ακούω μερικούς να λένε:

-Να εγώ κοινώνησα και δεν αισθάνομαι τίποτε!

Οι αλλαγές που γίνονται μέσα μας, είναι αργές και μυστικές, διότι η πίστη μας είναι μικρή.

Ο πρώτος λογισμός που θα έχουμε, αμέσως μετά τη Θεία Κοινωνία, θα φανερώσει τι Χάρη λάβαμε και ποιος είναι ο καρπός του πιο μεγάλου Δώρου, επί της γής.

Εάν ο πρώτος λογισμός, που θα φυτρώσει στη διάνοια είναι ταπεινός, είναι απόκτημα της αυτομεμψίας, είναι γέννημα της αυτογνωσίας, τότε καλώς κοινωνήσαμε.

Διαφορετικά μπορεί κάποιος να κοινωνήσει, αλλά ο Χριστός να εξέλθει από αυτόν αμέσως.

 O’ταν κοινωνούμε, η Θεία Κοινωνία, ο Χριστός δεν πηγαίνει στο στομάχι, πηγαίνει στην ψυχή...Τρέφει την ψυχή, η οποία χαρτώνεται, αγιάζεται και θεώνεται.

Αυτή η Χάρη του Αγίου Πνεύματος στη συνέχεια μεταδίδεται σε όλα τα κύτταρα του σώματος. Έτσι πρώτα κοινωνεί η ψυχή και μετά το σώμα. Αγιάζεται δηλαδή και το σώμα και η ψυχή.

 

 + Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα Αγίου Όρους

Η γλώσσα είναι ή καλύτερη φιλενάδα τού Σατανά…

 Νά μήν έχετε κακίες...

Νά συγχωράτε γιά νά σάς συγχωρεί ό Θεός..

Μετάνοια νά ‘χετε.

Να ξομολογάστε, να νηστεύετε, νά κοινωνάτε. 

Δέν θέλει πολλά πράματα ό Θεός. 

Αυτά πού ζητά είναι λίγα καί εύκολα.

Προπαντός νά μήν κατακρίνετε!

Ή κατάκριση είναι ό καρκίνος τής ψυχής.

Νά μήν φεύγεις από ένα σπίτι καί μετά νά κουτσομπουλευεις καί νά σχολιάζεις αυτούς πού έκανες παρέα.

 Δέν τά θέλει αυτά ό Θεός. 

Η γλώσσα είναι ή καλύτερη φιλενάδα τού Σατανά…

+Γερόντισσα Γαλακτία

Η ΤΑΠΕΊΝΩΣΗ ΔΕΝ ΑΓΟΡΆΖΕΤΑΙ.. Αγίου Παΐσίου :

-Γέροντα, έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωση,

-Να πας να αγοράσεις. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση, και μάλιστα δωρεάν, αρκεί να τη θέλεις.

- Ποίοι είναι αυτοί, Γέροντα;

- Είναι οι άνθρωποι που, όταν δεν έχουν καλή πνευματική κατάσταση, φέρονται αδιάκριτα και με τη συμπεριφορά τους μας ταπεινώνουν.

Η ταπείνωση δεν αγοράζεται από τον μπακάλη όπως τα ψώνια.

 Όταν λέμε:

 «δώσ’ μου, Θεέ μου, ταπείνωση», ο Θεός δεν θα πάρει τη σέσουλα και θ’ αρχίσει:

«πάρε ένα κιλό ταπείνωση εσύ, μισό κιλό εσύ»,

 αλλά θα επιτρέψει να έρθει λ.χ. κάποιος άνθρωπος αδιάκριτος να μας φερθεί σκληρά ή θα πάρει από άλλον τη Χάρη Του και θα έρθει να μας βρίσει.

Έτσι θα δοκιμασθούμε και θα εργασθούμε, εάν θέλουμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση.

Αλλά εμείς δεν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνει ο αδελφός μας κακός,

για να βοηθηθούμε εμείς,

και θυμώνουμε με τον αδελφό.

Και ενώ ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση,

δεν δεχόμαστε τις ευκαιρίες που μας στέλνει, για να ταπεινωθούμε, αλλά δυσανασχετούμε.

Κανονικά θα έπρεπε να χρωστούμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν που μας ταπεινώνει, γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας.

Όποιος ζητάει στην προσευχή του ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει.

Όταν ήμουν στη Μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε πολύ από λαϊκό ακόμη.

Μια Κυριακή είχα κατεβεί να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα.

Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο.

Τη στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο Ιερό, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλεις βάλε σε μια ακρούλα».

Όταν πλησίασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας, ενώ αυτός ο παπάς πάντα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, γύρισε προς το μέρος μου και φώναξε δυνατά: «Βγες από το Ιερό και να κοινωνήσεις απ’ έξω τελευταίος, γιατί είσαι ανάξιος».

 Βγήκα έξω, χωρίς να πω τίποτε. Πήγα στο αναλόγιο και άρχισα να διαβάζω την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως.

Ύστερα, καθώς πήγαινα τελευταίος να κοινωνήσω, είπα μέσα μου:

«Ο παπάς φωτίσθηκε από τον Θεό και μου αποκάλυψε ποιος είμαι. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με, το κτήνος».

Μόλις κοινώνησα, αισθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα.

Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, με πλησιάζει ο παπάς συντετριμμένος: «Συγχώρεσέ με!

Μου λέει. Πώς το έκανα αυτό!

Εγώ μπροστά σου δεν έβαζα ούτε τα παιδιά μου, ούτε την παπαδιά, ούτε τον εαυτό μου.

 Τι ήταν αυτό που έπαθα!»

 Έπεφτε κάτω, μου έβαζε μετάνοια, μου ζητούσε συγγνώμη, προσπαθούσε να μου φιλήσει τα χέρια.

«Παπά μου, του λέω, μη στεναχωριέσαι.

 Δεν φταις εσύ∙ εγώ φταίω. Σε χρησιμοποίησε ο Θεός εκείνη τη στιγμή, για να δοκιμάσει εμένα».

Ο παπάς δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγα και τελικά, νομίζω δεν τον έπεισα. Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας της προσευχής που είχα κάνει.

Άγιος Παΐσιος

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού εἶναι κατά πάντα καλοί ἄνθρωποι, ἀλλά καθόλου Χριστιανοί.

 

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού εἶναι κατά πάντα καλοί ἄνθρωποι, ἀλλά καθόλου Χριστιανοί.

Οὔτε μυρμῆγκι πειράζουνε, ἀλλά μέ τή ζωή τους, ποδοπατοῦνε τόν Χριστό.

Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πᾶνε κατευθεῖαν στήν κόλαση καί μάλιστα σέ εἰδική κόλαση.

Νά ξέρετε, ὅτι ἡ κόλαση εἶναι γεμάτη ἀπό καλούς ἀνθρώπους.

Γιατί ὁ Χριστός δέν ἦρθε στή γῆ, γιά νά κάνει καλούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἦρθε γιά νά κάνει πολίτες τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, νά τούς πολιτογράψει, νά τούς ἀλλάξει τό αἷμα (μέ τή Θεία Κοινωνία) καί ἀπό κοινούς ἀνθρώπους, νά τούς κάνει καινούς.(καινούριους) 

Ἄρα τό ζήτημα δέν εἶναι νά εἶμαι καλός ἤ κακός ἄνθρωπος, ἀλλά ἄν εἶμαι μέ τόν Χριστό, μέ τή Ζωή ἤ ὄχι.

Εἶναι ζήτημα ζωῆς ἤ θανάτου. Καταλάβατε....

Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης

Όταν σου λέει κάποιος να προσευχηθείς γι' αυτόν, να το κάνεις αμέσως

 Όταν σου λέει κάποιος  να προσευχηθείς γι' αυτόν, να το κάνεις αμέσως, εκεί που βρίσκεσαι. Θα κάνεις το σταυρό σου και θα λες: ''Κύριέ μου ή Παναγία μου, δείξε, σε παρακαλώ, το έλεός σου στο δούλο σου τάδε και δώσε του την υγεία του ή ό,τι άλλο.

Αυτό θα λες. Δυό λέξεις και με αγάπη.

Ό,τι πί­νου­με ή τρώ­με να το σταυ­ρώ­νου­με πρώ­τα, για­τί την επο­χή μας όλα τα τρό­φι­μα εί­ναι γε­μά­τα ορ­μό­νες και φυ­το­φάρ­μα­κα. Έτσι, με το σταύ­ρω­μα, δεν θα έχου­με πρό­βλη­μα.

*Γέροντας Σίμων Αρβανίτης  (1901- 4 Μαρτίου 1988) *

Οἱ θλίψεις συντελοῦν στό νά πολλαπλασιάζονται οἱ στέφανοι καί τά βραβεῖα πού θά λάβουμε ἀπό τόν Θεό

 .

  •  Οἱ θλίψεις συντελοῦν στό νά πολλαπλασιάζονται οἱ στέφανοι καί τά βραβεῖα πού θά λάβουμε ἀπό τόν Θεό. Ὅσο μάλιστα μεγαλύτερες γίνονται οἱ θλίψεις, τόσο αὐξάνονται καί οἱ ἀμοιβές ἤ μᾶλλον αὐξάνονται κατά πολύ περισσότερο. Ὅπως μάλιστα λέγει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, “δέν εἶναι ἄξια αὐτά πού ὑποφέρουμε κατά τόν τωρινό καιρό σέ σύγκριση πρός τήν δόξα, ἡ ὁποία μέλλει νά ἀποκαλυφθεῖ γιά νά δοθεῖ σέ ἐμᾶς” (Ρωμ. η΄, 18)

  •  Ἄς εὐχαριστήσουμε λοιπόν τόν Θεό, διότι ἀποκομίσαμε τόσο μεγάλο κέρδος ἀπό τήν θλίψη· ἀπό τόν πειρασμό λάβαμε τόσο μεγάλη ὠφέλεια. Ἐάν δέν ὑπάρχει πειρασμός, δέν ὑπάρχει καί στεφάνι· ἐάν δέν ὑπάρχουν ἀγῶνες, δέν θά ὑπάρξουν οὔτε βραβεῖα· ἐάν δέν ἔχουμε ἐμπόδια, δέν θά ἔχουμε καί τιμές. Ἄς μή στενοχωριόμαστε λοιπόν γιά τά παρόντα δεινά. Ἐάν ἔχεις ἁμαρτίες, ἀφανίζονται καί κατακαίονται εὔκολα ἀπό τήν θλίψη. Ἐάν πάλι ἔχεις ἀρετή, γίνεσαι πιό λαμπρός καί ἐνάρετος  

    • Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Μερικά πρωινά, αδελφοί μου, ξυπνάμε με κακή διάθεση

 π. Ανανίας Κουστένης

Μερικά πρωινά, αδελφοί μου, ξυπνάμε με κακή διάθεση και κακούς λογισμούς!

Ας σηκωθούμε αμέσως από το κρεβάτι.

Ας ανάψουμε το καντήλι μας!

Ας θυμιάσουμε.

Ας φιλήσουμε τις Εικόνες μας.

Ας πούμε το “Πάτερ ημών.”

Ας πολεμήσουμε τους κακούς λογισμούς με καλούς!

Έχει σημασία, αδελφοί μου, να σηκωθούμε πάνω, να αγωνιστούμε, να παλέψουμε.

Γιατί μελαγχολικοί Χριστιανοί δεν υπάρχουν.

Μόνο αγωνιστές!

Πώς μαλακώνει μια σκληρή καρδιά;

 Στην οικογένεια που συχνότατα πήγαινε ο Παππούς (άγιος Νικόλαος Πλανάς), τον χώρο τους εντός της αυλής τον είχε νοικιάσει ένας τσαγκάρης κομουνιστής, εκ των σημαινόντων στελεχών. Το μίσος του προς όλους, και εξαιρετικώς προς τους ιερείς, δεν είχε όρια. Εκεί που εργαζόταν παραληρούσε μονολογώντας, από πού θα αρχίσει με την παρέα του να σφάζουν τους παππάδες.

Και έλεγε:

– «Πρώτα – πρώτα, θα σφάξουμε τους παπάδες της Ζωοδόχου Πηγής».

Και έλεγε συνέχεια και για τους άλλους. Όπως σας είπα αυτός εργαζόταν εντός της αυλής. Ο Παππούς με την καλοσύνη του πήγε κοντά του και του λέει:

– «Καλησπέρα, παιδί μου».

Εκείνος, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του από την δουλειά του, κάτι μουρμούρισε. Το άλλο Σάββατο πήγε πάλι ο Παππούς:

– «Καλησπέρα, Λουκά μου».

Εκείνος του απάντησε «καλησπέρα», και πάλι χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του. Σε τρίτη επίσκεψη, του λέει πάλι ο Παππούς:

– «Καλησπέρα, Λουκά μου, τι κάνεις παιδί μου»;

Εδέησε να πει «καλά, παππού».

Συνέχεια ο Παππούς να τον επισκέπτεται εκεί που δούλευε, ώσπου έσπασε ο πάγος. Σηκώνεται από τη δουλειά του, τού ασπάζεται με σεβασμό το χέρι, και λέει σε μας:

– «Όταν θα σκοτώσουν τους παπάδες, εγώ θα πω για τον παπα-Νικόλα να μην τον σκοτώσουν. Και όχι μόνο θα πω, αλλά θα τον περιφρουρήσω».

Κατόπιν όταν ερχόταν ο Παππούς, έσπευδε αυτός να τον συναντά και να του φιλά το χέρι. Ούτε ήξερε ο Παππούς τις προθέσεις του, ούτε από κομμουνισμό είχε ιδέα, ούτε και την μεταβολή του κατάλαβε -έτσι νομίζουμε εμείς.- Ποιος ξέρει πώς έβλεπε αυτός με το διορατικό της ψυχής του.

Λοιπόν, ο κομμουνιστής αυτός, όσα κηρύγματα και αν άκουγε και όσες συμβουλές να του έλεγαν, τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να επιδράσει στην πωρωμένη ψυχή του, όσο η αγαθότητα του πολιού αυτού γεροντάκου, με το να τον επισκέπτεται όρθιος κάθε φορά, αδιαφορώντας αν αυτός κατ’ αρχήν τον περιφρονούσε. Με την ευχούλα του Παππούλη μετανόησε. Και όταν σε λίγο καιρό αρρώστησε με μία ασθένεια (παράλυση των κάτω άκρων των ποδιών του) και πέθανε σε ηλικία 30 ετών, εκοιμήθη ως καλός χριστιανός και χωρίς να… σκοτώσει κανέναν.

Αυτήν την επίδραση είχε η φυσιογνωμία του Παππού σε όσους τον γνώριζαν. Και για αυτό δεν είχε εχθρό κανέναν. Μόνο τον σατανά, αλλά και αυτόν τον εκμηδένιζε δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που είχε εγκατασταθεί στην ψυχή του».

Πρέπει να ξέρουμε ότι κάθε δαίμονας ασχολείται με κάποιο συγκεκριμένο πάθος..

Αββάς Κασσιανός

Πρέπει να ξέρουμε ότι κάθε δαίμονας ασχολείται με κάποιο συγκεκριμένο πάθος, που φροντίζει πρώτα να το σπέρνει στην καρδιά του ανθρώπου και μετά να το καλλιεργεί. 

Μερικοί δαίμονες ασχολούνται με τα πάθη της ακολασίας, ενώ άλλοι με το πάθος της βλασφημίας. Άλλοι ξεσηκώνουν την οργή και τον θυμό. Άλλοι βυθίζουν τον άνθρωπο στη λύπη και άλλοι του προκαλούν κενοδοξία και υπερηφάνεια. 

Ο καθένας τους πασχίζει να αιχμαλωτίσει την καρδία του ανθρώπου με το πάθος που ικανοποιεί αυτόν τον ίδιο. 

Ωστόσο, δεν χύνουν όλοι ταυτόχρονα τα δηλητήρια τους, αλλά ένας-ένας ξεχωριστά και ανάλογα με το πόσο, που και πως θα τους το επιτρέψουν οι διαθέσεις και η άμυνα του ανθρώπου. 

Δεν συμβαίνει, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος να παρακινείται σε ανόητα και αισχρά γέλια, ενώ ταυτόχρονα να βυθίζεται και να κατατρώγεται από τη λύπη. 

Επομένως, υπάρχει κάποια συνεργασία μεταξύ των δαιμόνων, αν και, ως ακατάστατοι και ασύνετοι που είναι, δεν μπορούν να τηρήσουν ανάμεσα τους πειθαρχία και τάξη.

Ἡ Ἐκκλησία τὴν Κυριακή της Τυρινῆς ἀναμιμνήσκεται τὴν ἔξωση τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὖας ἀπὸ τὸν Παράδεισο.

 Ἡ Ἐκκλησία τὴν Κυριακή της Τυρινῆς ἀναμιμνήσκεται τὴν ἔξωση τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὖας ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Εἶναι ἡ πιὸ πένθιμη μέρα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. 

Ὅμως ὁ διάβολος κατόρθωσε νὰ μᾶς μπερδέψει. Καὶ ἀντὶ νὰ πενθοῦμε τὴν ἡμέρα αὐτήν, κάνουμε τὶς μεγαλύτερες τρέλες τῆς χρονιᾶς, ἁμαρτάνοντας καὶ ξεφαντώνοντας μὲ τὰ καρναβάλια. 

Ἂν ἀνοίξετε τὸ Τριώδιο νὰ διαβάσετε ἀπὸ τὸ Σάββατο τὸ βράδυ τὰ περιστατικά, ὅσο σκληροὶ καὶ ἂν εἴσαστε, θὰ κλάψετε... 

Ὅσο καὶ ἂν δὲν ἔχετε σχέση μὲ τὰ θέματα αὐτά. Τόσο ραγίζουν τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου! 

Ἐν τούτοις ὅλα αὐτὰ μένουν κεκαλυμμένα. Ἄνθρωποι πολλὰ χρόνια πάνω στὸ ἀναλόγιο, δὲν ξέρουν τί εἶναι ἡ ἡμέρα ἐκείνη καὶ τί διδάσκει ἡ ἡμέρα ἐκείνη. 

Πρὸ ἐτῶν βρέθηκα τὴν Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου (ἢ Τυρινὴς) στὸ Βόλο. Ὁμιλοῦσα ἐκεῖ. Καὶ μίλησα τὴν ὥρα τοῦ κοινωνικοῦ γιὰ τὸ θέμα τῆς ἡμέρας. Ἐκεῖ στὴν Μητρόπολη τοῦ Βόλου στὸν Ἅγιο Νικόλαο ψάλτης δεξιὸς ἦταν ὁ διακεκριμένος κ. Χατζημᾶρκος, μεγάλη προσωπικότητα. 

Καὶ ὅταν τελείωσε ἡ Ἐκκλησία, ἦρθε μέσα στὸ Ἱερὸ καὶ μὲ ἀγκάλιασε καὶ μὲ φίλησε. Καὶ μὲ εἶπε: 

- Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀποκάλυψες σήμερα κ. Παναγόπουλε; Ἐγὼ 30 χρόνια τὰ ψάλλω καὶ δὲν ἤξερα τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἶπες σήμερα. Τὰ ψάλλω, ἀλλὰ δὲν ξέρω τί λέγανε. Τίποτα... 30 χρόνια τὰ ψάλλω! Σήμερα κατάλαβα τί εἶναι. Πρέπει νὰ πάω νὰ πέσω στὸ γιαλό. 

Τὰ ψάλλει, ἀλλὰ τί λένε καὶ τὸ σκοπὸ ἔχουν καὶ τί διδάσκουν, δὲν ἤξερε. Τὸ ὁμολόγησε ὁ Μανώλης. 

Δὲν ξέρει ὁ κόσμος, ὅτι εἶναι ἡ πιὸ θλιβερὴ ἡμέρα. Καὶ ὅτι τὴν αὐτὴ ἡμέρα ἀνάμνηση ποιούμεθα τῆς ἐξώσεως, τῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀποφράδα ἡμέρα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, διότι εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἐξώσεως, τῆς ἀποχωρήσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. 

Δημήτριος Παναγόπουλος ὁ Ἱεροκῆρυξ