Τί συμβολίζουν τα Βημόθυρα;

 Τα βημόθυρα συμβολίζουν τη Θεοτόκο, ως θύρα δια της οποίας πέρασε ο Χριστός προκειμένου να εισέλθει στον κόσμο μας. Για τον λόγο αυτό, πριν αρχίσει τη Θεία Λειτουργία ο λειτουργός ιερέας, ανοίγοντας την Ωραία Πύλη (πάνω στα βημόθυρα της οποίας αγιογραφείται συνήθως ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου) ψυθιρίζει το τροπάριο «Τῆς εὐσπλαχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν εὐλογημένη Θεοτόκε…». Δηλαδή ζητεί από την Παναγία να ανοίξει την πύλη της μητρικής της αγάπης, ώστε να προσέλθει ο Χριστός ανάμεσα στους πιστούς και αυτοί να εισέλθουν μέσα σε Αυτόν.

Άλλο είναι η ταπεινολογία, άλλο η ταπείνωση και άλλο η ταπεινοφροσύνη.

 

Η ταπείνωση δεν κατορθώνεται από το πολύ σκύψιμο του αυχένα ή από τα άπλυτα μαλλιά, ή από το ατημέλητο και τραχύ και ρυπαρό ένδυμα, από τα οποία οι περισσότεροι εξαρτούν το παν της αρετής, αλλά από συντετριμμένη καρδιά και πνεύμα ταπεινώσεως σύμφωνα με τα λόγια του Δαβίδ: «Ο Θεός δε θα απορρίψει όποιον έχει πνεύμα συντετριμμένο και καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη».

Άλλο είναι η ταπεινολογία, άλλο η ταπείνωση και άλλο η ταπεινοφροσύνη.

Η ταπεινολογία και η ταπείνωση κατορθώνονται από τους αγωνιζόμενους με κάθε κακοπάθεια και με τους εξωτερικούς κόπους της αρετής, καθώς αυτοί ασχολούνται μόνο με τη σωματική εργασία και γύμναση. Γι’ αυτό, επειδή δε βρίσκεται η ψυχή πάντοτε σε καλή κατάσταση, αν τύχει πειρασμός, ταράζεται. Η ταπεινοφροσύνη όμως είναι κάτι το θείο και ουράνιο και γεννιέται μόνο σ’ εκείνους που ξεπέρασαν το μέσο της αρετής με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή σ’ εκείνους οι οποίοι βάδισαν πρωτύτερα με κάθε ταπείνωση το σκληρότατο δρόμο της αρετής.

Η ταπεινοφροσύνη, όταν εισχωρήσει στα βάθη της ψυχής και πέσει πάνω της σαν βαριά πέτρα, τη συνθλίβει και τη συμπιέζει τόσο πολύ, ώστε να εξαντληθεί όλη η ισχύς της με την ακράτητη ροή των δακρύων, και να καθαρθεί ο νους από κάθε κηλίδα λογισμών και να έρθει, όμοια με τον Ησαΐα, σε οπτασία Θεού και να πει, καθώς θα βρίσκεται υπό το κράτος της θείας ενέργειας: «Αλοίμονό μου, έχω παραλύσει· γιατί ενώ είμαι άνθρωπος και έχω ακάθαρτα χείλη, και ενώ κατοικώ ανάμεσα σε λαό που έχει ακάθαρτα χείλη, είδα με τα μάτια μου τον Βασιλέα, τον Κύριο Σαβαώθ».

Όταν βαθιά μέσα σου αποκτήσεις την ταπεινολογία, τότε θ’ απομακρυνθεί από σένα η τάση για μεγάλα λόγια. Όταν ριζώσει η ταπείνωση στο βάθος της καρδιάς σου, τότε θ’ αποδιωχθεί από σένα τόσο η επιφανειακή, όσο και η βαθύτερη ταπεινολογία. Όταν τέλος λάβεις από το Θεό τον πλούτο της ταπεινοφροσύνης, τότε και αυτή η εξωτερική ταπείνωση και η ταπεινολογία της γλώσσας θα καταργηθούν τελείως από σένα, σύμφωνα με τον Παύλο που λέει: «Όταν έρθει το τέλειο, τότε το επιμέρους θα καταργηθεί».

 

Όσο απέχει η ανατολή από τη δύση, τόσο απέχει η αληθινή ταπεινολογία από την αληθινή ταπείνωση. Όσο ανώτερος είναι ο ουρανός από τη γη και η ψυχή από το σώμα, τόσο η ταπεινοφροσύνη, που παρέχεται στους τελείους από το Άγιο Πνεύμα, είναι τελειότερη και ανώτερη από την αληθινή ταπείνωση.

Ούτε εκείνον που μιλάει ταπεινά, με σχήμα και εμφάνιση ταπεινώσεως, να νομίσεις εύκολα ότι είναι ταπεινός στην καρδιά, ούτε εκείνον που μιλά με λόγια υψηλά και μεγάλα να νομίσεις ότι είναι γεμάτος από αλαζονεία και υπερηφάνεια, χωρίς να τους δοκιμάσεις. Και θα τους καταλάβεις από τους καρπούς τους.

 

Από την «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών», τόμος δ΄

Οι αρετές της Παναγίας

Η Πίστις

Πρώτη απ’ όλες τις αρετές πρέπει να υπογραμμισθεί η πίστις. Ξεπερνούσε όλες τις νέες, στην Πίστη. Είχε μια πίστη δυνατή, φλογερή, πηγαία, ανεξάντλητη. Μία πίστη, πού ξεχυνόταν από μέσα της σαν άνθος, σαν γάργαρο νερό, σαν θεία μοσχοβολιά. Ήταν πίστις με ρίζες βαθιές, πού διακλαδιζότανε σε κάθε της σκέψη και κάθε της πράξη… Ήταν παραδομένη τελείως στο Θεό και ζούσε για το Θεό και την άλλη ζωή.

 

Η Σεμνότης

Ήτανε επίσης σεμνή και ντροπαλή. Όλη Της η ζωή πέρασε μέσα σε μια θαυμάσια σεμνότητα. Ποτέ Της δεν ξέφυγε από αυτή την αρετή. Και με την σεμνότητα αυτή έκρυβε τους θησαυρούς της ψυχής Της από τα μάτια των Ναζαρηνών.

 

Η Σύνεσις

Την διέκρινε ακόμη η φρονιμάδα και η σύνεσις. Ήταν η μυαλωμένη κοπέλα. Προσεκτική και άγρυπνη πάντοτε. Δεν ήταν σαν την Εύα πού τόσον εύκολα παράκουσε στην Εντολή του Θεού. Είναι το αντίθετο της Εύας. Σκέψις, νους, λογική, πίστις, αμφιβολία. Όλα δένονται αρμονικά.

 

Η Ταπείνωσις

Ήταν ακόμη ταπεινή και πολύ απλή. Ζούσε σαν την πιο φτωχή και την πιο άσημη νέα. Η ταπεινοφροσύνη της ήταν μεγάλη. Ποτέ δεν άφησε τον εγωισμό να την πλησιάσει. Ούτε στην πιο μεγάλη στιγμή του Χαίρε, πού της είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ…

 

Η Υπακοή

Μια άλλη μεγάλη αρετή, ήταν η υπακοή. Η υπακοή της ήταν υποταγή και αφοσίωση στο Θεό. Ήταν η αγάπη της για τον Νόμο του Θεού. Πάντα εκτελούσε το θέλημά Του και τις εντολές Του.

 

Η Αγιότης

Και πάνω σ’ όλα αυτά τα ανεκτίμητα σμαράγδια των αρετών της λαμποκοπάει το άφθαρτο διαμάντι της Αγιότητος. Είναι η Πάναγνος νέα, η απαστράπτουσα, το αμύριστο λουλούδι, ο κατάλευκος κρίνος… Είναι η Παρθένος, η Αειπάρθενος, η Παναγία.

 

Μέσα σ’ αυτή την ανθοδέσμη των αρετών τα χάνει και ο ουρανόσταλτος Αρχάγγελος και σε δυο μονάχα λέξεις συγκεντρώνει όλο το ψυχικό μεγαλείο Της: Χαίρε, Κεχαριτωμένη…

Σταυρός σημαίνει: Θεῖον Πάθος καί τρόπαιον.

Εάν δέν ὑπῆρχε Σταυρός, δέν θά συνετρίβετο ὁ θάνατος, δέν θά ἐγυμνοῦτο ὁ ᾅδης, δέν θά ἐνεκρώνετο τό πονηρό φίδι, ὁ διάβολος. Δι᾽ αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί τίμιο πρᾶγμα ὁ Σταυρός. Μεγάλο, διότι πάρα πολλά ἀγαθά καί εὐεργεσίαι ἔγιναν δι᾽ αὐτοῦ. Τόσο πολλά, καθ᾽ ὅσον καί τά θαύματα καί τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ ὑπερνικοῦν κάθε δύναμι λόγου καί ἐκφράσεως. Εἶναι τίμιον ἐπίσης, διότι ὁ Σταυρός σημαίνει: Θεῖον Πάθος καί τρόπαιον. Πάθος, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ ἀπαθής Χριστός, ἑκουσίως ὑπέστη σταυρικόν θάνατον· τρόπαιον δέ, διότι ὁ διάβολος ἐτραυματίσθη διά τοῦ Σταυροῦ, καί μαζί του ἐνικήθη καί ὁ θάνατος. Συνετρίβησαν ἐπίσης αἱ πύλαι τοῦ ᾅδου, καί τέλος, ὁ Σταυρός ἔγινε δι᾽ ὅλον τόν κόσμον κοινή σωτηρία.

Αγίου Ανδρέα Κρήτης

ἀγάπη προς τόν Θεό μας καί ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας.!

Νά χαίρεστε καί νά εὐφραίνεστε χιλιάδες φορές, ἀδελφοί μου, ὅσοι βγάζετε τό ψωμί σας μέ τόν κόπο σας, γιατί αὐτό τό ψωμί εἶναι εὐλογημένο.!!

Καί, ἄν θέλετε, δίνετε λίγο και στούς φτωχούς· ἔτσι ἀγοράζετε τόν παράδεισο.

 Ἀπεναντίας, νά κλαῖτε καί νά θρηνεῖτε μέ μαῦρα δάκρυα ὅσοι ζεῖτε με ἁρπαγές, μέ ἀδικίες καί μέ τοκογλυφίες, γιατί μ’ αὐτές δέν κερδίζετε παρά τόν αἰώνιο θάνατο καί τήν κόλαση.!!

 

Ἄν θέλουμε καί ἐδῶ νά περάσουμε καλά καί στόν παράδεισο νά πᾶμε, πρέπει νά ἔχουμε δύο ἀγάπες: ἀγάπη προς τόν Θεό μας καί ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας.!

 Ἀκόμα κι λένε κάνουμε, ἀδελφοί μου, χίλιες χιλιάδες καλά, νηστεῖες, προσευχές, ἐλεημοσύνες, ἀκόμα κι ἄν χύσουμε τό αἷμα μας γιά τόν Χριστό μας, ἐφόσον δέν ἔχουμε αὐτές τίς δύο ἀγάπες, ὅλα ἐκεῖνα τά καλά εἶναι τοῦ διαβόλου καί πηγαίνουμε στήν κόλαση.

 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Οι 7 λόγοι για τους οποίους ανάβουμε το καντήλι

+ Αρχιμ. Νοικόδημος Παυλόπουλος Μυτιλήνη

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκόπου Αχρίδος

1. Γιατί η πίστη μας είναι φως. Ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως της κανδήλας μας θυμίζει το φως, με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας.

2. Για να μας θυμίζει, ότι και η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή σαν των αγίων, δηλαδή των ανθρώπων, που ο Απόστολος Παύλος τους ονομάζει «τέκνα φωτός».

3. Για να είναι έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα και στις κακές μας ενθυμήσεις και επιθυμίες. Και έτσι να τα επαναφέρει όλα στο δρόμο του φωτός του αγίου Ευαγγελίου. Για να λάμψει «το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».

4. Είναι μια μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα της ευγνωμοσύνης και της αγάπης, που οφείλουμε στο Θεό για τη μεγάλη θυσία που έκαμε για μας. Με αυτήν και με την προσευχή μας, τον ευχαριστούμε για τη ζωή, για τη σωτηρία και για όλα όσα μας χαρίζει η θεϊκή και άπειρη αγάπη του.

 

5. Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους, που μας επιτίθενται με ιδιαίτερη πονηρία πριν και κατά την ώρα της προσευχής και θέλουν να απομακρύνουν τη σκέψη μας από το Θεό. Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως: Και του Χριστού κι εκείνων που αγαπούν τον Χριστό.

6. Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία. Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης για τον Χριστό και να υποτάσσεται πάντοτε στο θέλημα του Θεού.

7. Για να μάθωμε ότι: Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια, έτσι και το εσωτερικό καντήλι της καρδιάς μας δεν ανάβει χωρίς τα χέρια του Θεού. Οι κόποι των αρετών μας είναι η καύσιμη ύλη (το φυτίλι και το λάδι), που για να ανάψουν και να φωτίσουν χρειάζονται το «πυρ» του Αγίου Πνεύματος.

 

Για αυτούς που φοράνε Σταυρό στο λαιμό…

Οι άνθρωποι που κάμουν τον Σταυρόν τους ή που φορούσαν τον Σταυρόν τους επάνω τους γλίτωσαν από πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα και πολλά μεγάλα κακά, τα οποία βρέθηκαν μπροστά τους.

Αλλά και άνθρωποι που είχαν δυσκολίες προσωπικές, ο Γέροντας ο Παΐσιος τους έλεγε: «βλέπεις τα παιδιά σου και είναι νευρικά και φωνάζουν, θα σταυρώνεις τα παιδιά σου ή το βράδυ που κοιμούνται πήγαινε και σταύρωσε τα παιδιά σου, ή του φέρνεις ένα ποτήρι νερό, σταύρωσέ το «Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», ν΄ αγιαστεί το νερό, να το πιεί και να΄ναι αγιασμένο, να δεχτεί μέσα του στην ψυχή του Χάριν Θεού, να ευλογηθεί, να αγιασθεί ο άνθρωπος.

Και πράγματι, το΄ χουμε δει πολλές φορές ότι πολλοί άνθρωποι εμαλάκωσαν, ηρέμησαν, βρήκαν την υγείαν τους και παιδάκια μικρά και παιδιά μεγαλύτερα και ασθενείς άνθρωποι, με αυτήν την δύναμη του Τιμίου Σταυρού βρήκαν πολύ μεγάλην ωφέλεια και πολλήν Χάριν από τον Θεόν και πολλές φορές έγιναν πράγματα από τον Θεόν, τα οποία ανέτρεψαν τα δεδομένα τα φυσικά και την πορείαν των γεγονότων.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τον Σταυρόν του Χριστού μας. Είναι κρίμα να έχουμε τέτοιον όπλον παντοδύναμον, πανίσχυρον, ισχυρότατον όπλον και να το αχριστεύομεν, είτε με την αμέλειάν μας, είτε με το να μην το χρησιμοποιούμε.

Δεν το ξέρουμεν πόσον σημαντικόν πράγμαν είναι και πόση δύναμη δίδει οποιον σφραγίζει, αυτό το σημείον του Σταυρού.

Μπαίνουμε, βγαίνουμε στα σπίτια, στ΄ αυτοκίνητά μας (σταυρώνουμε το τιμόνι στο όνομα της Αγίας Τριάδος), παντού, να μάθουμε να σταυρώνουμε.