Αυτές τις δήθεν «ελεημοσύνες», δεν τις λαμβάνει υπόψην ο Θεός, γιατί ο Θεός δεν βλέπει τι κάνουμε, αλλά το πώς και γιατί κάνουμε κάτι.

Ένας Ορθόδοξος Επίσκοπος ζήτησε κάποτε από τους Έλληνες ομογενείς της Αιγύπτου χρήματα, για να φτιάξουν εκεί ένα γυμνάσιο, ώστε τα Ελληνόπουλα της Αιγύπτου να μάθουνε την Ελληνική γλώσσα.

Ειδοποίησε όλους τους μεγαλέμπορους της περιοχής, τα «μεγάλα πορτοφόλια» για να συνεισφέρουν στο έργο αυτό και τελικά μάζεψε ένα μηδαμινό ποσό, το οποίο δεν έφτανε, ούτε κοτέτσι να φτιάξουν!

Όταν είδε την ανταπόκριση του κόσμου στην πράξη απογοητεύτηκε, αλλά αμέσως σκέφτηκε μια «πονηρή» ιδέα, την οποία κοινοποίησε στους μεγαλέμπορους, μέσω αλληλογραφίας:

«Μας χρειάζεται ένα ακόμη μικρό υπόλοιπο για το γυμνάσιο και καλώ όλους τους ομογενείς, να προσφέρουν τον οβολό τους και να είναι βέβαιοι, ότι το όνομά τους θα γραφτεί με χρυσά γράμματα, σε ξεχωριστή πλάκα δωρητών και ευεργετών! Και όποιος προσφέρει τα περισσότερα, θα γραφτεί πρώτο το όνομά του. Ο δεύτερος, θα γραφτεί δεύτερο, ο τρίτος, τρίτο κ.ό.κ.».

Με αυτόν τον τρόπο, κατόρθωσε ο Επίσκοπος να δημιουργήσει έναν άτυπο ανταγωνισμό στον κύκλο των πλουσίων ομογενών της Αιγύπτου, για το ποιός θα προσφέρει τα περισσότερα χρήματα. Μέσα σε μια βδομάδα, μαζεύτηκαν τόσα λεφτά, που αρκούσαν να χτίσουν 5 σχολεία!

Το γυμνάσιο πράγματι χτίστηκε, μετά από μερικούς μήνες και ορίστηκε ημέρα αγιασμού και εγκαινίων του γυμνασίου.

Την ημέρα των εγκαινίων πλημμύρισε από κόσμο το γυμνάσιο, ήταν όλοι παρόντες, από τους μεγάλους «καρχαρίες», που ήρθαν με κούρσες κάντιλακ, για να δούνε ποιά θέση θα έχει το όνομά τους στην πλάκα των δωρητών. Μετά τον αγιασμό και τα τελετουργικά, ήρθε η στιγμή της αποκάλυψης. Και όταν τραβήχτηκε το σεντόνι από την πλάκα των δωρητών, αντί να δούνε ονόματα, είδαν έκπληκτοι, να αναγράφεται μια φράση στην πλάκα που έλεγε:

«Τούτο το έργο έγινε εκ της κενοδοξίας των ομογενών της Αιγύπτου! Ο Θεός να τους συγχωρέσει!»

Έμειναν όλοι κόκκαλο! Δεν έδωσαν τα χρήματα για να γίνει το γυμνάσιο, αλλά λόγω της κενοδοξίας τους, να γραφτεί το όνομά τους στην πλάκα των δωρητών. Αυτές τις δήθεν «ελεημοσύνες», δεν τις λαμβάνει υπόψην ο Θεός, γιατί ο Θεός δεν βλέπει τι κάνουμε, αλλά το πώς και γιατί κάνουμε κάτι.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †