Δεν υπάρχει πιο ολέθριο πάθος από το φθόνο

 

Ο φθόνος είναι καταστροφή της ζωής, κακοποίηση της φύσεως, έχθρα προς αγαθά που χαρίζει ο Θεός, εναντίωση προς το Θεό.

Τι ήταν εκείνο που εξαγρίωσε τον αρχέκακο διάβολο να αναλάβει πόλεμο εναντίον των ανθρώπων; Δεν ήταν ο φθόνος;

Ο φθόνος τον έκαμε να εκδηλωθεί φανερά ότι είναι θεομάχος, δυσανασχέτησε εναντίον του Θεού για τη μεγάλη δωρεά που έκαμε στον άνθρωπο, και αφού δεν μπορούσε να εκδικηθεί το Θεό, πολέμησε τον άνθρωπο.

Τα ίδια ακριβώς αποδείχθηκε ότι έκαμε και ο Κάιν, ο πρώτος μαθητής του διαβόλου, που διδάχτηκε απ' αυτόν τις δύο αδελφές κακίες τον φθόνο και το φόνο. Αυτές συνέδεσε και ο Απόστολος Παύλος λέγοντας: <<Είναι γεμάτοι από φθόνο και φονική διάθεση>>. Τι ήταν λοιπόν αυτό που έκαμε ο Κάιν; Είδε την τιμή που έκανε ο Θεός στον Άβελ και άναψε από τη ζήλια του. Εφόνευσε αυτόν που τίμησε ο Θεός(τον Άβελ), για να προσβάλλει το Θεό που τον ετίμησε. Επειδή δηλαδή δεν μπορούσε να τα βάλει με το Θεό, έγινε αδελφοκτόνος.

Ας αποφύγουμε, το φθόνο, την αρρώστια που είναι δάσκαλος της θεομαχίας,  μητέρα της ανθρωποκτονίας, ανατροπή της φύσεως, παραγνώριση της συγγένειας, η πιο παράλογη συμφορά.

Ας φυλαχτούμε λοιπόν, αδελφοί, από το πάθος του φθόνου, για να μη γίνουμε κοινωνοί( συμμέτοχοι) στα έργα του διαβόλου και καταδικαστούμε μαζί του με την ίδια καταδίκη.

Μέγας Βασίλειος

ΜΝΗΜΗ π. ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΗ 1η Νοεμβρίου

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού

Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ένας από τους μεγαλυτέρους ορθοδόξους θεολόγους του 20ου αιώνος και ανακαινιστής της θεολογίας μας, με την επιστροφή της στην γνησιότητα της αγιοπατερικής παραδόσεως, ο πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, προπέμπεται από όλους μας, φίλους, συνεργάτες και μαθητές του, στην αιώνια και αληθινή Πατρίδα μας. Εκ μέρους του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Προέδρου του κ. Δημ. Γόνη, έχω την τιμή να καταθέσω λίγα λόγια, αγάπης, σεβασμού και τιμής εις τον Μεγάλον Συνάδελφο, που οδεύει «εις τα άνω βασίλεια».

Ο ίδιος ο εκλιπών έχει σημειώσει σε μία από τις σπάνιες αυτοπαρουσιάσεις του τα εξής: «Οι γονείς μου ήσαν από την Ρωμαϊκήν Καστρόπολιν της Αραβησσού της Καππαδοκίας, όπου εγεννήθη ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Μαυρίκιος (582-602), ο οποίος διώρισεν ως Πάπαν της Ρώμης τον Άγιον Γρηγόριον τον Μέγαν (590-604) και ο οποίος με την σειράν του διώρισεν ως πρώτον αρχιεπίσκοπον του Καντέρμπουρι τον Αυγουστίνον (597-604). Γεννήθηκα εις τον Πειραιά, τας 2.3.1927 [...] Έφυγα από την Ελλάδα και μετηνάστευσα εις την Αμερικήν, εις τας 15 Μαΐου 1927 (εις ηλικίαν 72 ημερών), με τους γονείς μου και εμεγάλωσα εις την πόλιν της Νέας Υόρκης εις το Manhattan, εις την 46ην Οδόν, μεταξύ της 2ας και της 3ης Λεωφόρου. Είμαι απόφοιτος του Ελληνικού Κολλεγίου Brookline Μασσαχουσέτης, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Yale, Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Harvard (School of Arts and Sciences), Ομότιμος Καθηγητής, της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Επισκέπτης Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού του Πανεπιστημίου του Balamand του Λιβάνου από το 1970».

Θα προσθέσουμε σ’ αυτά ότι σπούδασε ακόμη στο Ρωσικό Σεμινάριο του Αγίου Βλαδιμήρου της Ν. Υόρκης, στο επίσης Ρωσικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι και στο Μόναχο της Γερμανίας. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1951 και έκτοτε διηκόνησε ως εφημέριος εις διαφόρους ενορίας των Η.Π.Α. Μεταξύ των ετών 1958 και 1965 υπηρέτησε ως καθηγητής στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού, παραιτήθηκε όμως το 1965, διαμαρτυρόμενος δια την απομάκρυνση του π. Γ. Φλωρόφσκυ από την Σχολή. Η εκλογή του για την Έδρα της Δογματικής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έγινε στις 12 Ιουνίου 1968, αλλά δεν διωρίζετο, διότι εκατηγορείτο ως «κομμουνιστής»! Τελικά ο διορισμός του έγινε το 1970. Το 1984, δια προσωπικούς λόγους, παρητήθη με πλήρη σύνταξη, αλλά δεν εθεωρήθη καλό να του απονεμηθεί ο τίτλος του Ομοτίμου, κάτι που έρχεται να αποκαλύψει και τις δυσλειτουργίες της θεολογικής συντροφιάς μας.

Όταν θέλει ο Θεός και ο διάβολος τον υπηρετεί

 Υπήρχε μια φτωχή γυναίκα, η οποία όλη την ώρα, ό,τι καλό και να συνέβαινε, κοίταζε τον ουρανό και έλεγε: «δόξα τω Θεώ». Αισθανόταν πολύ ευγνώμων για το οτιδήποτε.

Κάπου εκεί κοντά έμενε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά, λοιπόν, που περνούσε μπροστά από το σπίτι της γυναίκας, την άκουγε να λέει «δόξα τω Θεώ. Ευχαριστώ, Κύριε».

Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά κάποια στιγμή αυτό άρχισε να τον εκνευρίζει. «Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα, τόσο φτωχή, να ευχαριστεί συνέχεια το Θεό;» σκεφτόταν.

Μια μέρα, λοιπόν, όταν ξαναπέρασε μπροστά από το σπίτι της και την άκουσε να λέει πάλι «δόξα τω Θεώ», νευρίασε τόσο πολύ, που είπε στον υπηρέτη του: «Πήγαινε στο παντοπωλείο και γέμισε δυό τσάντες τρόφιμα.

Πήγαινέ τα σ’ αυτή τη γυναίκα και όταν σε ρωτήσει ποιος τα στέλλει, να της πεις ότι ο διάβολος τα στέλλει».

Έτσι, λοιπόν, έκανε ο υπηρέτης. Την επόμενη μέρα πήγε στο παντοπωλείο, γέμισε δύο τσάντες με τρόφιμα και τα πήγε στη γυναίκα αυτή. Έφτασε στο σπίτι της και χτύπησε την πόρτα. Εκείνη μόλις βγήκε έξω και αντίκρισε τις δύο τσάντες γεμάτε τρόφιμα, αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ! Ευχαριστώ, Κύριε». Ο υπηρέτης τη ρώτησε ανυπόμονα:

– «Δεν θέλετε να μάθετε ποιος σας έστειλε τα τρόφιμα;».

– «Όχι, παιδί μου, δεν έχει σημασία. Όταν θέλει ο Θεός και ο διάβολος τον υπηρετεί»! και παίρνοντας τα τρόφιμα μπήκε μέσα ευχαριστημένη.

Ο υπηρέτης έμεινε κατάπληκτος. Το ίδιο ασφαλώς και το αφεντικό του.

Γεωργίου Δ. Κούβελα,

 

Ο αρχάγγελος Μιχαήλ έγινε νουνός στην Μαρία

Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού έλαβε χώρα το εξής γεγονός: Σε ένα νοσοκομείο που νοσηλεύονταν αφροδισιακά περιστατικά, υπήρχε και μία ασθενής, που ήθελε να Βαπτιστεί, αλλά ντρεπόταν, διότι οι άλλες άρρωστες την κοροϊδεύανε και την λέγανε:

- Δεν ντρέπεσαι εσύ που έκανες τόσες αμαρτίες και τόσες βρωμιές, να προσέλθεις να Βαπτιστείς; Το Βάπτισμα είναι για τους καθαρούς, για τους Αγίους ανθρώπους, δεν είναι για σένα...

Μια μέρα όμως, εμφανίζεται στο δωμάτιό της ένας ψηλός ευπαρουσίαστος κύριος και της λέει:

- Έμαθα ότι θέλεις να Βαπτιστείς, αληθεύει;

Και αυτή του απάντησε:

- Ναι πράγματι, αληθεύει, αλλά εγώ με τις τόσες πολλές αμαρτίες που έχω, δεν είμαι άξια να Βαπτιστώ. Έχουν δίκαιο οι γυναίκες που με κατηγορούν, για τα τόσα κακά που προξένησα στον κόσμο. Δεν είμαι άξια, να γίνω οπαδός του Χριστού!

- Ανεξάρτητα από αυτά που έχεις κάνει μέχρι σήμερα και εφόσον θέλεις να Βαπτιστείς, θα έρθω το βράδυ με έναν ιερέα και μια κολυμβήθρα, για να Βαπτιστείς. Να με περιμένεις...

Αυτή τον ευχαρίστησε, αλλά και απόρησε από αυτήν την ανέλπιστη εξέλιξη. Το βράδυ χτυπάει η πόρτα του δωματίου της, ανοίγει και μπαίνουν μέσα ο ιερέας με τον κύριο, να κρατάνε μια κολυμβήθρα. Εφόσον έγιναν τα απαραίτητα διαδικαστικά για το Μυστήριο, άρχισε το τελετουργικό και όταν έφτασαν στο σημείο ο ιερέας να πει:

- Και το όνομα αυτής....

- Μαρία απάντησε ο κύριος.

Και το όνομα του αναδόχου; ρώτησε ο ιερέας:

- Αρχάγγελος Μιχαήλ! ακούστηκε από το νέο και έγινε αμέσως άφαντος... Κόκκαλο ο παππάς!!!! Όταν τελείωσαν το Βάπτισμα, ο ιερέας δεν έφευγε. Ήθελε να μάθει, τι ακριβώς έγινε και εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ως νονός. Άρχισε να την ρωτάει τα πάντα για τη ζωή της:

- Τί καλά έργα έχεις κάνει στη ζωή σου παιδί μου;

- Μόνο κακά έργα έχω κάνει, απάντησε εκείνη. Νέους διέφθειρα, οικογένειες διέλυσα, χρήματα έκλεψα και γενικά ό,τι κακό υπάρχει, το έχω διαπράξει...

- Δεν μπορεί, για σκέψου, κάτι καλό πρέπει να έχεις κάνει στη ζωή σου, επέμενε ο παππάς.

Από εδώ, από εκεί, σκέφτηκε αυτή και ξανασκέφτηκε και στο τέλος θυμήθηκε το εξής περιστατικό από την ζωή της:

- Όταν πέθανε ο πατέρας μου, με άφησε προίκα 100 νομίσματα. Μια μέρα καθώς περπατούσα στο περιβόλι, είδε στην άκρη του τοίχου ενός σπιτιού, έναν άνθρωπο, να έχει κρεμάσει ένα σχοινί γύρω από το λαιμό του και ετοιμαζόταν να κρεμαστεί στο δέντρο. Τότε αμέσως τον πλησίασε και τον ρώτησα, γιατί το κάνει αυτό. Αυτός δεν δεχόταν διάλογο μαζί μου, αλλά βλέποντας την επιμονή μου, με αποκάλυψε, ότι επειδή χρωστούσε 80 νομίσματα και δεν τα είχε χρήματα, τον πουλούσαν αυτόν και όλη την οικογένειά του. Έτσι απελπίστηκε και θέλησε να βάλει τέρμα στη ζωή του. Προθυμοποιήθηκα να τον βοηθήσω και έτσι ξεχρέωσε και σώθηκε αυτός και η οικογένειά του. Αργότερα όμως λόγω της φτώχειας στην οποία υπέπεσα, αναγκάστηκα και έγινε πόρνη...  Έτσι είναι! Όταν ο άνθρωπος θέτει τον εαυτόν στην υπηρεσία του άλλου, με σκοπό να τον βοηθήσει και να τον ελεήσει, τότε όχι μόνο ο Χριστός, αλλά και όλες οι ουράνιες δυνάμεις είναι στη διάθεση αυτού του ανθρώπου, να τον βοηθήσουν και να του συμπαρασταθούν στις ανάγκες του...

+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας