Η επαρχία της Γαλιλαίας στην οποία γεννήθηκε,
μεγάλωσε και δίδαξε ο Ιησούς, όπως και οι γειτονικές επαρχίες της Δεκαπόλεως
και της Περαίας, ήταν κατά την εποχή εκείνη πλήρως εξελληνισμένες καθώς για
διάστημα τριών αιώνων προ της Ελεύσεως του Χριστού ευρίσκοντο υπό την διοίκηση
αρχικά των Πτολεμαίων και αργότερα των Σελευκιδών απογόνων της εκστρατείας του
Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Η Ελληνιστική
περίοδος διήρκεσε στην Παλαιστίνη κατά την περίοδο 332-63 π.Χ.
Η πλειονότητα
λοιπόν των πόλεων της Γαλιλαίας όπως και των άλλων επαρχιών που συνόρευαν με
την Ιουδαία ήταν Ελληνιστικές χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σ’ αυτές κατοικούσαν
μόνον Έλληνες.
Στις ίδιες πόλεις
κατοικούσαν Ιουδαίοι, Σύροι, Παλαιστίνιοι και Άραβες, όμως η οργάνωση των
πόλεων και ο τρόπος ζωής ήταν Ελληνικά.
Επίσης με σύσταση
του Πτολεμαίου διατάχθηκαν οι γειτονικές Ελληνικές πόλεις να υποχρεώνουν τους
Ιουδαίους να τηρούν τα έθιμα των Ελλήνων:
"Ψήφισμα δὲ ἐξέπεσεν
εἰς τὰς ἀστυγείτονας πόλεις
῾Ελληνίδας
Πτολεμαίου ὑποτιθεμένου τὴν αὐτὴν ἀγωγὴν κατὰ τῶν ᾿Ιουδαίων ἄγειν καὶ
σπλαγνίζειν" Β’ Μακκαβαίων 6. 8).
Οι ίδιοι οι
Ιουδαίοι καταγράφουν στην Βίβλο ότι γύρω από την Ιουδαία υπήρχαν Ελληνικές
πόλεις.
Η εποχή στην οποία
αναφέρεται το απόσπασμα είναι περί το 170 π.Χ. και ο Κυβερνήτης που έδωσε την
διαταγή να τηρούνται τα Ελληνικά έθιμα ήταν ο Πτολεμαίος ο Δ΄.
Ακριβώς την ίδια
διαταγή, κατά την ίδια χρονική περίοδο, είχε δώσει και ο φιλέλληνας Αρχιερέας
των Ιουδαίων Ιάσων, αυτή την φορά όχι για τις γειτονικές Ελληνικές πόλεις αλλά
για τις ίδιες τις πόλεις της Ιουδαίας:
"Και ο Ιάσων
με την εξουσία που του δόθηκε υποχρέωσε τους συμπατριώτες του να ζουν όπως οι
Έλληνες"( Β΄ Μακκαβαίων 4. 10 ).
Ακόμη και οι ίδιοι
οι Ιουδαίοι είχαν αρχίσει να ακολουθούν τον Ελληνικό τρόπο ζωής.
Ο φιλέλλην
Αρχιερέας των Ιουδαίων Yeshua, ο οποίος
μετέτρεψε το όνομά του στο Ελληνικό Ιάσων, ζήτησε από τον Βασιλέα Αντίοχο τον
Επιφανή την άδεια αλλά και την βοήθειά του να μετατρέψει την Ιερουσαλήμ σε πόλη
Ελληνική ,και την έλαβε.
Κατ’ αυτόν τον
τρόπο ίδρυσε στην Ακρόπολη της πόλης Ελληνικό Γυμνάσιο, Παλαίστρα και Εφηβείο
και ώθησε τους «κράτιστους των εφήβων» να ακολουθούν τα Ελληνικά ιδεώδη.
Όπως καταγράφεται
στην Παλαιά Διαθήκη την εποχή εκείνη
( 170 π.Χ.) οι
έφηβοι Ιουδαίοι «έτρεχαν να συμμετάσχουν στην απαγορευμένη από τον νόμο χορηγία
της παλαίστρας όταν τους καλούσε ο ήχος του δίσκου.Περιφρονούσαν τις
πατροπαράδοτες αξίες και εκτιμούσαν αφάνταστα τις Ελληνικές τιμές»
Δύο αιώνες λοιπόν
πριν από την έλευση του Χριστού η Ιερουσαλήμ είχε μετατραπεί σε μία πόλη
Ελληνιστική.
Βεβαίως τα επόμενα
χρόνια η Ελληνική ακμή εξασθένησε με την επανάσταση των Μακκαβαίων, όμως ο
Ελληνικός σπόρος είχε ήδη πέσει σε ολόκληρη την Παλαιστίνη και ο σπόρος αυτός
ωρίμασε στην Γαλιλαία την εποχή του Χριστού.
Ο Άγιος Κύριλλος
καταγράφει ότι κατά την εποχή του Χριστού στις πόλεις της Γαλιλαίας κατοικούσαν
Έλληνες.
<<Επειδή
ευρίσκεται κοντά η χώρα των Ιουδαίων προς την χώρα των Γαλιλαίων και επειδή
έχουν πόλεις και κωμοπόλεις γειτονικές μεταξύ τους οι Έλληνες και εκείνοι(οι
Ιουδαίοι ) έκαναν συχνές τις αναμίξεις, σύχναζαν δε οι μεν προς τους
δε>>( Κύριλλος Ερμηνεία εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον τόμος 2 σελίδα 308
).
Στις Eλληνικές πόλεις
της Γαλιλαίας και της ευρύτερης περιοχής του Ισραήλ αναφέρεται και ο Γάλλος Aκαδημαϊκός Δανιήλ
Ροπς:
<<Μέσα στον
οργανισμό του Ισραήλ υπήρχε και ένα άλλο ξένο σώμα οι Eλληνικές πόλεις.
Ένας αριθμός από
οικισμούς πολλοί από τους οποίους σημαντικοί ήταν Eλληνικοί όχι Eβραϊκοί.
Άλλοι είχαν
ιδρυθεί την εποχή που οι απόγονοι των Στρατηγών του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι
Λαγίδες από την Αίγυπτο και οι Σελευκίδες από την Συρία κρατούσαν στα χέρια
τους την Παλαιστίνη όπου είχαν εγκαταστήσει διάφορους δήμους με Έλληνες
μετανάστες.
Αποτελούσαν την
Δεκάπολη μία Ομοσπονδία από δέκα πόλεις
ο Ίππος
η Γέρασα
η Πέλλα
τα Γάδαρα
η Φιλαδέλφεια
Και άλλες
Ελληνικές πόλεις είχαν ιδρυθεί στα παράλια από την Πτολεμαΐδα την παλιά Άκκα ως
την Γάζα.
Η Καισάρεια που ο
Ηρώδης ο Μέγας μετέτρεψε σε πρώτο λιμάνι της Παλαιστίνης ήταν κατά τα τρία
τέταρτα Ελληνική.
Και όταν ιδρύθηκε
η Τιβεριάδα στις όχθες της λίμνης τον πληθυσμό της τον αποτελούσαν Έλληνες στο
μεγαλύτερο μέρος του.
Η Σεπφωρίς, η
πρωτεύουσα της Γαλιλαίας, ήταν στην ουσία και αυτή Ελληνική πόλη>>.
Δανιήλ Ροπς (Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη σελίδα 52-53).
Οι εξελληνισμένες
πόλεις της Γαλιλαίας και ευρύτερα της Παλαιστίνης παρέμεναν ακμάζουσες και κατά
την εποχή του Χριστού.
Αν και οι πόλεις
ευρίσκοντο υπό Ρωμαϊκή διοίκηση το Ελληνικό στοιχείο εξακολουθούσε να είναι
κυρίαρχο και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήταν Ελληνικής καταγωγής.
Το αυτό συνέβαινε
και με τους μαθητές του Χριστού οι οποίοι ήταν όλοι Γαλιλαίοι πλην ενός του
Ιούδα ο οποίος ήταν Ιουδαίος.
Οι Γαλιλαίοι
μαθητές του Χριστού είχαν ρίζες Ελληνικές και αυτό φανερώνεται όχι μόνον από
την εξελληνισμένη περιοχή στην οποία κατοικούσαν ούτε από τα Αρχαία Ελληνικά
ονόματά τους,
-Φίλιππος Πέτρος
Ανδρέας Σίμων Ιωάννης (εκ του Ίωνας)
Θωμάς (εκ του
θώμα=θαύμα)-αλλά και από την ακριβή γενεαλογία τους η οποία καταγράφηκε στις
αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα από τον Επίσκοπο Τύρου Δωρόθεο.
Η καταγραφή του
Επισκόπου Δωροθέου, ο οποίος έζησε μεταξύ 2ου και 3ου μ Χ αιώνα, περιλαμβάνεται στην Χρονογραφία με τίτλο Chronicon Paschale (εκδόσεις Βόννης
και Βενετίας) και αποκαλύπτει ότι όλες οι μητέρες των μαθητών του Χριστού είχαν
Αρχαία Ελληνικά ονόματα:
Ιεροκλεία η μητέρα
του Ιωάννη και του Ιακώβου
Σοφία η μητέρα του
Φιλίππου,
Ρέα η μητέρα του
Θωμά,
Ουρανία η μητέρα
του Βαρθολομαίου,
Ευτυχία η μητέρα
του Ιακώβου του Αλφαίου,
Χειροθεία η μητέρα
του Ματθαίου,
Αμμία (=μητέρα) η
μητέρα του Σίμωνος του Κανανίτη,
Σελήνη η μητέρα
του Θαδδαίου,
Ιωάννα (εκ του
Ίωνα) η μητέρα του Πέτρου και του Ιακώβου( Στην καταγραφή του Δωροθέου δεν
αναφέρονται τα ονόματα της μητέρας του Σίμωνα του ζηλωτή και της μητέρας του
Ιούδα ).
Όσον αφορά στους
πατέρες των μαθητών του Χριστού στην καταγραφή του Δωροθέου περιλαμβάνονται
μερικές ακόμη Αρχαίες Ελληνικές ονομασίες όπως Διοφάνης, Σωσθένης, Ανδρων,
Ζήνων, Αλφαίος, Ιωνάς (εκ του Ίωνας) και Ζεβεδαίος (εκ του Ζευς+Ιδαίος).
