Όλοι γύρω μας – και πρώτοι εμείς – κουβαλούμε μέσα μας έναν βαθύ πόνο· πόνο που δεν είναι ορατός στα ξένα μάτια. Άλλος τον σκεπάζει με ένα χαμόγελο, άλλος με τη σιωπή, άλλος με έναν θόρυβο χαράς που κρύβει μέσα του μια σπαρακτική μοναξιά.
Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα «πουγγί» κρυφό – όπως έλεγε ο άγιος Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης – ένα πουγγί που φυλά μέσα του θλίψεις, δοκιμασίες, βάσανα και πληγές που δεν φαίνονται.
Δεν ξέρεις τι περνά ο άλλος. Ούτε κι εκείνος γνωρίζει τι κουβαλάς εσύ. Κι όμως, μέσα στην καθημερινή επαφή – στο μοναστήρι, στο σπίτι, στην ενορία, στον γάμο, στη φιλία – μας δίνεται η ευκαιρία να γίνουμε για τον άλλον ένα μικρό λιμάνι παρηγοριάς.
Γι’ αυτό, πριν πεις οτιδήποτε σε εκείνον που έχεις απέναντί σου, δώσε του πρώτα λίγη χαρά. Πες του έναν καλό λόγο· έναν λόγο που να τον ανακουφίσει, να του πάρει λίγη από τη θλίψη, να του δώσει ανάσα. Κάνε τον να πει μέσα του: «Χάρηκα! Ανακουφίστηκα!»
Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, μπορείς να γίνεις αιτία να χαμογελάσει μια καρδιά που πονά και δεν το λέει.
Διότι, μέσα στον κόσμο μας, που είναι γεμάτος από απελπισία και αβεβαιότητα, το πιο πολύτιμο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι λίγη παρηγοριά, λίγη ζεστασιά, λίγη αγάπη.
π. Ανδρέας Γκατζέλης
No comments:
Post a Comment