Μού έκανε εντύπωση, πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως τήν Χάρη Τού Θεού νά ενεργεί.
Είχε έρθει στό Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Τό καημένο, φαίνεται, κάτι είχε φάει πού τό πείραξε καί ζητούσε βοήθεια.
Χτυπιόταν από τόν πόνο και πεταγόταν σάν τό χταπόδι, όταν τό χτυπούν..
Τό λυπόμουν πού τό έβλεπα σ’ αυτήν τήν κατάσταση, αλλά δέν μπορούσα νά κάνω τίποτε.
Τό σταύρωνα, τό ξανασταύρωνα, τίποτε!
Βρέ ταλαίπωρε, λέω τότε στόν εαυτό μου, βλέπεις τά χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δέν μπορείς νά βοηθήσεις!
Μόλις ελεεινολόγησα τόν εαυτό μου, εκεί πού τό γατάκι κόντευε νά ψοφήσει, αμέσως συνήλθε.
Ήρθε κοντά μου, μού έγλειφε τά πόδια καί έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες.
Τί δύναμη έχει ή ταπείνωση! Γι’ αυτό λέει:
Έν τή ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ό Κύριος. (Ψαλμοί 135, 23).
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
No comments:
Post a Comment