Ο Πάγκαλος Ιωσήφ, πέθανε σε ηλικία 110 ετών.

 

“Ο Πάγκαλος Ιωσήφ, πέθανε σε ηλικία 110 ετών. 

Για ποιό λόγο αναφέρει η Αγία Γραφή  τα χρόνια του; 

Για να μάθεις πόσα χρόνια, άσκησε την εξουσία στην Αίγυπτο. 

Όταν ήταν 17 ετών, κατέβηκε  (πουλήθηκε ως δούλος) στην Αίγυπτο.

 Όταν έγινε 30 ετών, παρουσιάστηκε στο Φαραώ και του εξήγησε τα όνειρα. 

80 λοιπόν χρόνια, άσκησε την εξουσία στην Αίγυπτο! Είδες, ότι οι αμοιβές είναι μεγαλύτερες από τους πόνους και πολλαπλάσιες από τις ανταποδόσεις; 

13 χρόνια πάλεψε με τις δοκιμασίες, υπομένοντας τη δουλεία, την παράνομη κατηγορία, τα κακοπαθήματα μέσα στην φυλακή. 

Και επειδή υπέμεινε τα πάντα με γενναιότητα και ευχαριστίες, γι' αυτό και έλαβε πλούσιες τις αμοιβές και στην παρούσα ζωή. 

Σκέψου: Για το σύντομο σχετικό χρόνο, που υπέφερε δέσμιος στη φυλακή, αμείφτηκε να ασκεί εξουσία και να είναι δοξασμένος 80 χρόνια! Και ενεργούσε πάντοτε, με πίστη στον Θεό.”

 Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ Μ.ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΤΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ

Ο Δίκαιος αυτός άνθρωπος, που έζησε 1800 χρόνια πριν γεννηθή ο Θεάνθρωπος, αποτελεί προτύπωσι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!

Και αυτό διότι, όλη η ζωή του είναι ένα ολοφώτεινο παράδειγμα αγάπης, υπομονής, αγνότητος, εγκαρτερήσεως εις τας αδικίας, με αμοιβή από τον Θεόν, την ανάδειξί του εις Αντιβασιλέα της Αιγύπτου! Την χρυσή σφραγίδα της αγιασμένης Προσωπικότητός του την έβαλε, με την ολοκάρδια συγχωρητικότητα προς τους αδελφούς Του, παρ’ ότι αυτοί όχι απλά τον αδίκησαν, αλλά προσεπάθησαν να τον εξοντώσουν!

Εξ αιτίας αυτού του ευλογημένου χαρακτήρος και της  αρετής του, έλαβε το προσωνύμιο «Πάγκαλος»!

Ο Ιωσήφ αποτελεί  τύπο του Χριστού επειδή και ο Κύριος φθονήθηκε, πωλήθηκε για χρήματα, κλείστηκε σε σκοτεινό λάκκο, τον τάφο, κατόπιν βασίλευσε επί της Αιγύπτου, δηλ. της αμαρτίας, νικώντας την κατά κράτος, και όπως έσωσε ο Ιωσήφ την Αίγυπτο από την πείνα, έτσι ο Χριστός τρέφει τους ανθρώπους με τον ουράνιο άρτο

Εί­ναι αρ­κε­τοί εκεί­νοι που επαι­νούν τον Ιού­δα, υπο­στη­ρί­ζον­τας ότι εξαι­τί­ας του, δια της προ­δο­σί­ας του Σταυ­ρώ­θη­κε ο Χρι­στός και οι­κο­νο­μή­θη­κε η σω­τη­ρία όλων των αν­θρώ­πων.

 

Εί­ναι αρ­κε­τοί εκεί­νοι που επαι­νούν τον Ιού­δα, υπο­στη­ρί­ζον­τας ότι εξαι­τί­ας του, δια της προ­δο­σί­ας του Σταυ­ρώ­θη­κε ο Χρι­στός και οι­κο­νο­μή­θη­κε η σω­τη­ρία όλων των αν­θρώ­πων. 

Σ' αυ­τούς που υπο­στη­ρί­ζουν αυτά, ο Ιε­ρός Χρυ­σό­στο­μος τους απαν­τά και τους λέει: 

"Ας προ­σέ­ξου­με, διό­τι δεν εί­ναι αθώ­ος ο Ιού­δας, 

επει­δή έγι­νε αι­τία του θα­νά­του του Κυ­ρί­ου και δια αυ­τού εσώ­θη η οι­κου­μέ­νη, 

αλλά αν­τί­θε­τα εί­ναι μυ­ρί­ων κο­λά­σε­ων άξιος. 

Την σω­τη­ρία μας δεν την ερ­γά­στη­κε ο Ιού­δας με την προ­δο­σία του, αλλά ο Χρι­στός με την σο­φία Του, που μπο­ρεί να με­τα­τρέ­πει τις πο­νη­ριές μας σε αγα­θό".

Σχε­τι­κώς με το θέμα να ανα­φέ­ρου­με ότι: 

α) ο σκο­πός δεν αγιά­ζει τα μέσα και 

β) ο Χρι­στός δεν διέ­θε­σε κα­νέ­ναν για κα­νέ­ναν, αλλά διε­τέ­θη ο Ίδιος για όλους. Δηλ., δεν διέ­θε­σε κα­νέ­ναν από εμάς για την σω­τη­ρία των άλ­λων, αλλά διέ­θε­σε Αυ­τός τον εαυ­τόν Του για όλους εμάς. 

Και μην πλα­νό­με­θα, ότι εί­ναι δυ­να­τόν ο Κύ­ριος να έγι­νε αφορ­μή για την απώ­λεια του Ιού­δα, έχον­τας ''α­νάγ­κη'' την προ­δο­σία του. 

Ο Θεός μέσα στην σο­φία Του, είχε άπει­ρους τρό­πους να οι­κο­νο­μή­σει την σω­τη­ρία των αν­θρώ­πων.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο ιεροκήρυκας +

Η αγιώτης των ανθρώπων ημερέθει και τα ζωα.

 Έλεγαν οι πατέρες του Σινά γιά τον αββά Σέργιο, τον αναχωρητή:

«Όταν έμενε στο Σινά, ο οικονόμος της Μονής τον είχε τοποθετήσει στο διακόνημα με τα μουλάρια.

Έτσι ο αββάς Σέργιος επέβλεπε όλες τις απαραίτητες μεταφορές της Μονής.

Μιά ημέρα καθώς επέστρεφε στην Σκήτη από κάποιο μακρινό διακόνημα, ευρέθηκε ένα λιοντάρι ξαπλωμένο στο δρόμο τους.

Μόλις είδαν τα μουλάρια αλλά και οι οδηγοί τους το λιοντάρι, ζάρωσαν από το φόβο τους.

Τότε ο αββάς Σέργιος αφού πήρε από το σάκκο του ένα κομμάτι ψωμί, επλησίασε το λιοντάρι και του λέει:

"Πάρε την ευλογία των πατέρων και φύγε από τον δρόμο γιά να περάσουμε".

Αμέσως το λιοντάρι σηκώθηκε, πήρε το ψωμί και έφυγε!»..

Γεροντικό του Σινά

Στο Άγιο Βάπτισμα κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα ως Φως και εισέρχεται στην ψυχή μας, το οποίο δεν θα σβήσει ποτέ, ούτε σε αυτόν ούτε και στον άλλο κόσμο, εκτός και αν κολαστεί κανείς.

 

Στο Άγιο Βάπτισμα κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα ως Φως και εισέρχεται στην ψυχή μας, το οποίο δεν θα σβήσει ποτέ, ούτε σε αυτόν ούτε και στον άλλο κόσμο, εκτός και αν κολαστεί κανείς. Τότε εκείνη η Χάρη του Βαπτίσματος, ξαναγυρίζει στο Άγιο Πνεύμα, διότι η Χάρις δεν συγκολάζεται.

Κατά το Μυστήριο του Βαπτίσματος, ο Χριστός νυμφεύεται την ψυχή του βαπτισμένου. Είναι ο Νυμφίος κάθε βαπτισμένου.

Οι άνθρωποι με το Βάπτισμα, ''εμβολιάζονται'' μυστικά στο σώμα του Χριστού. Χωρίς το Βάπτισμα δεν ανήκει κανείς στο σώμα του Χριστού...

Οι αβάπτιστοι σεσωσμένοι σε σχέση με τους Βαπτισμένους στον παράδεισο, είναι τυφλοί. Όχι τυφλοί με την έννοια ότι δεν βλέπουν, αλλά ότι η διαφορά φωτοχυσίας και οράσεως του Ακτίστου Φωτός, είναι αβυσσαλέα...

Όταν κάποιος βαπτίζεται, του δίνεται όλη η Χάρη του Αγίου Πνεύματος! Είναι μια προσωπική Πεντηκοστή! Το νερό στο οποίο βαπτίζεται, με τις ευχές του ιερέως γίνεται Μέγας Αγιασμός και περιέχει Χάρη Αγίου Πνεύματος...

Πέθαναν δύο μικρά παιδάκια ηλικίας ενός ετών. Το ένα ήταν βαπτισμένο και το άλλο, ήταν αβάπτιστο. Τα έκαναν ανακομιδή και διαπίστωσαν, ότι τα οστά του αβάπτιστου παιδιού ήταν κατάλευκα και τα οστά του βαπτισμένου παιδιού, κατακίτρινα.

Που οφείλεται αυτό; Οφείλεται στο ότι το βαπτισμένο παιδάκι, έχει Χάρη σφραγίδας Αγίου Πνεύματος, κάτι που δεν έχει το αβάπτιστο. Επιστημονικώς, ο χρωματισμός των οστών δεν έχει ερμηνευτεί.

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος +

- Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει νά πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;

 

- Ο Θεός παίρνει τόν κάθε άνθρωπο «στήν καλύτερη στιγμή τής ζωής του», «γιά νά σώσει τήν ψυχή του.

Εάν δει ότι κάποιος θά γίνει καλύτερος, τόν αφήνει νά ζήσει. Εάν δεί όμως ότι θά γίνει χειρότερος, τόν παίρνει γιά νά τόν σώσει. Μερικούς πάλι, πού έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν τή διάθεση νά κάνουν τό καλό, τούς παίρνει κοντά Του, πρίν προλάβουν νά τό κάνουν, επειδή ξέρει ότι θά έκαναν το καλό μόλις τούς δινόταν η ευκαιρία.

Είναι δηλαδή σάν νά τούς λέει: “Μην κουράζεσθε• αρκεί η καλή διάθεση πού έχετε”.

 Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τόν διαλέγει καί τόν παίρνει κοντά Του, γιατί ο παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια. Φυσικά, οι γονείς καί οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο νά τό καταλάβουν αυτό. Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, τό παίρνει αγγελούδι ο Χριστός καί κλαίνε καί οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρονται. Γιατί πού ξέρουν τι Θά γινόταν, αν μεγάλωνε;»

Πρέπει έτσι νά χαίρονται οι γονείς. Άλλωστε «από εκείνη τή στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στόν Παράδεισο. Όταν πεθάνουν, θα ’ρθουν τά παιδιά τους με τά εξαπτέρυγα στήν πόρτα του Παραδείσου νά υποδεχθούν τήν ψυχή τους. Δέν είναι μικρό πράγμα αυτό!

«Στα παιδάκια πάλι πού ταλαιπωρήθηκαν εδώ από αρρώστιες ή από κάποια αναπηρία ο Χριστός θά πει: “Ελάτε στόν Παράδεισο καί διαλέξτε τό καλύτερο μέρος”. Καί τότε εκείνα θά Τού πουν: “Ωραία είναι εδώ, Χριστέ μας, αλλά θέλουμε καί τή μανούλα μας κοντά μας”. Καί ο Χριστός θά τά ακούσει καί θά σώσει μέ κάποιον τρόπο καί τήν μητέρα».

Υπάρχει άλλη ζωή , αυτό πού ζούμε είναι προετοιμασία γιά τήν αιωνιότητα. Είναι τραγικό νά βιώνουμε ως Ορθόδοξοι τόν θάνατο ενός ανθρώπου  ως μηδενιστική καταστροφή, ως απώλεια παντοτινή, ως εξαφάνιση τού ανθρώπου.

Στόν θάνατο ο άνθρωπος ολοκληρώνεται.Μην μάς φοβίζει λοιπόν ο θάνατος διότι δενυ υπάρχει . Νά φοβόμαστε μήν χάσουμε τόν Χριστό.

Είναι αντιφατικό νά τρομάζουμε όταν ακούσουμε ότι τό παιδί , ο άντρας μου, η γυναίκα μου αρρώστησαν καί μπορεί νά χάσουν την εδώ ζωή αλλά νά μήν μας απασχολεί καθόλου αν θά γίνουν μέτοχοι τής αιωνιότητας.

Δέν υπάρχουν πεθαμένοι ή εξαφανισμένοι.Υπάρχουν κεκοιμημένοι πού περιμένουν νά ξυπνήσουν.

Ποιόν περιμένουν ; Εκείνον πού «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὖ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.

-Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Αν μιλάς, να μιλάς από αγάπη.

 Αν σιωπάς, να σιωπάς από αγάπη.

Αν μιλάς, να μιλάς από αγάπη.

Αν διορθώνεις κάποιον, να τον διορθώνεις από αγάπη.

Αν συγχωράς, να συγχωράς από αγάπη.

Πρόσθεσε την αγάπη και τότε όλα ωφελούν.

Αφαίρεσε την αγάπη και τότε τίποτε δεν ωφελεί.

Στο βάθος της καρδιάς σου, να έχεις τη ρίζα της αγάπης.

Από μια τέτοια ρίζα, μόνο καλό μπορεί να προέλθει.

Αγάπα τον Θεό και κάνε ό,τι θέλεις!.

Άγιος Αυγουστίνος

Θά τρώς χορτόσουπες , ταχινόσουπες καί ό Θεός θα στά εύλογεί καί θά χορταίνεις τίποτα άλλο στή ζωή σου..

 .._*Μιά φορά πού άνέβηκα , στό μοναστήρι μέ ρώτησε ό πατέρας Σίμωνας.

   Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή !!

~Νηστεύεις , παιδί μου ;

     ~ Τού λέω , ναί πάτερ Σίμων

~ Τί τρώς ;

       ~Τού λέω , λαδερά όλη τήν Μεγάλη Σαρακοστή. Γυρίζει καί μού λέει :

~ Παιδί μου, τότε τί νηστεία κάνεις ;

      ~Γιατί , πατέρα Σίμωνα ;

....Μού λέει, δέν θά τρώς λάδι παιδί μου , θά νηστεύεις πέντε μέρες τήν έβδομάδα καί θά τρώς λάδι τό Σαββατοκύριακο , άλλά δέν θά άφήνεις τό στομάχι σου νηστικό.

    Θά τρώς χορτόσουπες , ταχινόσουπες καί ό Θεός θα στά εύλογεί καί θά χορταίνεις τίποτα άλλο στή ζωή σου..

   Καί όντως έτσι καί έγινε.

Μέχρι σήμερα συνεχίζω τή νηστεία.

   Μάλιστα μού είπε κάτι πού μού άρεσε πάρα πολύ!!!

  Μού λέει : παιδί μου , αύτή τήν έποχή τό αίμα τού άνθρώπου περιστρέφεται 400 στροφές περισσότερο άπό τίς άλλες έποχές καί αύτές τίς 49 ήμέρες νηστεία , όταν κάνει ό άνθρωπος , ό όργανισμός πετάει όλες τίς άσθένειες.

Γέροντος Σίμωνος Άρβανίτη

                 Νουθεσίες

Tί πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να παρακαλέσουμε έναν Άγιο για κάτι;

 

Γέροντα, τί πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να παρακαλέσουμε έναν Άγιο για κάτι;

- Πρώτα να κάνετε το σταυρό σας στο Όνομα της Αγίας Τριάδος.

Μετά πείτε την προσευχή της Παναγίας «Χαίρε, Κεχαριτωμένη Μαρία» και ύστερα επικαλεστείτε τον Άγιο τρείς φορές.

Για παράδειγμα: «Άγιε Μεγαλομάρτυρα Γεώργιε, παρακάλεσε τον Θεό για μας!», και ύστερα ζητήστε εκείνο που θέλετε, αλλά αυτό να είναι χρήσιμο για την ψυχή.

Αυτό να ζητάτε.

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής

Αγία Μαρία η Αιγυπτία

 Έπειτα από 46 χρόνια εξομολογήθηκε για πρώτη φορά ή Αγία Μαρία η Αιγυπτία και παρότι έτρωγε ρίζες και πετούσε στον αέρα, για τον Παράδεισο δεν έκανε!

Ξέρετε τα περιστατικά ε;

Όπως και εμείς με το φίλο μας και τη φιλενάδα  μας πηγαίνουμε στο πανηγύρι να ανάψουμε ένα κερί στην Αγία Αικατερίνη, στην Αγία Μαρίνα, στον Άγιο Δημήτριο, με όλη τη βρωμιά πάνω μας, έτσι πήγε και αυτή να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό στις 14 Σεπτεμβρίου στα Ιεροσόλυμα.

Και ταξίδεψε από την Αίγυπτο στα Ιεροσόλυμα με ναύλα τη σάρκα της…

Ναι, πήγε με το θράσος αυτό, όπως πηγαίνουμε και εμείς να προσκυνήσουμε, με χίλιες δύο αμαρτίες, να ανάψει κερί και να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό.

Όταν έφτασε εκεί, δεν μπόρεσε να μπει μέσα στο ναό της Αναστάσεως.

Μια αόρατη την κράτησε πίσω. Προσπάθησε πολλές φορές να μπει… τίποτα!

Και κατάλαβε, ότι κάτι ανώτερο γίνεται και άρχισε να ελέγχεται εκεί μπροστά.

Και όπως ήταν εκεί, έπεσε το βλέμμα της σε μια εικόνα της Παναγίας μας και στάθηκε εκεί και λέγει στην Παναγίας μας:

– Παναγία μου, μεσολάβησε στον Κύριό μας να μπω να προσκυνήσω και εγώ σταματάω την αμαρτία!

Πράγματι ένοιωσε ότι αποδεσμεύτηκε εκείνη την ώρα και μπήκε στον Ναό της Αναστάσεως και προσκύνησε.

Δεν ξαναγύρισε όμως στην Αίγυπτο, αλλά έφυγε προς την έρημο, με 2 καρβέλια ψωμί στην μασχάλη.

Πέρασε τον Ιορδάνη και πήγε και ασκήτεψε στην έρημο του Ιορδάνου.

Έπειτα από 46 χρόνια – γιατί δεν είχε σωθεί ακόμη – οικονόμησε ο Θεός να πάει ο γέροντας Ζωσιμάς εκεί, τις ημέρες αυτές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και να τη βρει εκεί γυμνή.

Εκείνη του φώναξε:

– Γέροντα ρίξε με ένα ρούχο. Είμαι γυναίκα και είμαι γυμνή.

Και της έριξε ο γέρων Ζωσιμάς ένα ρούχο πάνω της και εκείνη του παρουσιάστηκε και του εξομολογήθηκε.

Έπειτα λοιπόν από 46 χρόνια εξομολογήθηκε η Αγία Μαρία για πρώτη φορά στη ζωή της και παρότι έτρωγε ρίζες και πετούσε στον αέρα, για τον Παράδεισο όμως δεν έκανε!

Διότι χωρίς εξομολόγηση, ρίζες να τρως 1 εκατομμύρια χρόνια, οι αμαρτίες σου θα υπάρχουνε, δεν σβήνονται…

Δεν Κοινώνησες κατόπιν εξομολογήσεως, δεν υπάρχει σωτηρία.

Εφόσον ο γέρων Ζωσιμάς την εξομολόγησε, η Αγία τον παρακάλεσε, του χρόνου που θα βγει ξανά έξω στην έρημο, να φέρει να την Κοινωνήσει.

Και πράγματι την πήγε Θεία Κοινωνία τον επόμενο χρόνο και την Κοινώνησε μέσα στη μεγάλη Σαρακοστή.

Έφυγε τον ευχαρίστησε και πήγε ξανά τον τρίτο χρόνο ο γέρων Ζωσιμάς στο σημείο εκείνο και τη βρήκε νεκρή.

Και είχε γράψει η Αγία στην άμμο και του λέει:

– Αββά Ζωσιμά σε ευχαριστώ, διότι με εξομολόγησες και με Κοινώνησες. Την ημέρα που με Κοινώνησες, κοιμήθηκα. Σε παρακαλώ, ενδιαφέρσου να δοθεί το αμαρτωλό μου σώμα εις τη γη και να ταφεί.

Και την παρουσιάζει τώρα η Εκκλησία μας την ημέρα αυτή και λέει:

– Πόσο αμαρτωλή είσαι, γυναίκα;

Πόσο αμαρτωλός είσαι, άνδρα;

Υπάρχει σωτηρία!

Μετανόησε όπως η γυναίκα αυτή και προχώρησε μετά να κάνεις σεπτά πάθη και να κάνεις Αγία Ανάσταση.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

Τωβίτ

 Στο βιβλίο του Τωβίτ στην Παλαιάν Διαθήκη αναφέρεται το εξής: Ο Τωβίτ, ήταν ένας πλούσιος και ευλαβής οικογενειάρχης, που κάποτε φτώχυνε, εξαιτίας της τύφλωσής του.

Είχε βγει κάποτε από το σπίτι του, για να πάει να δώσει σε κάποιον ελεημοσύνη και ένα περιστέρι από πάνω άφησε την κοπριά του, η οποία έπεσε στα μάτια του και ο Τωβίτ τυφλώθηκε!

Εις την οδό της αγαθοεργίας, ετυφλώθη...

Και προσευχόταν ο Τωβίτ στον Κύριο να τον βοηθήσει, για να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο, γιατί δεν είχε χρήματα για να θρέψει την οικογένειά του.

Και μια μέρα εμφανίζεται κάποιος, ο οποίος προθυμοποιήθηκε εθελοντικά, γνωρίζοντας την κατάστασή του, να τον βοηθήσει.

Του λέει ο Τωβίτ:

- "Μπορείς να συνοδέψεις τον γιό μου (ήταν περίπου 15 ετών) στο τάδε άνθρωπο, για να μου επιστρέψει κάποια χρήματα, που του δάνεισα κάποτε;"

Πράγματι ο γιός συνοδευόμενος από τον άγνωστο αυτόν άνθρωπο, πήγε σε εκείνον τον άνθρωπο και όταν επέστρεψαν, είδε ο Τωβίτ έκπληκτος, ότι ο γιός του, όχι μόνο πήρε πίσω τα λεφτά, αλλά και ήρθε παντρεμένος με πλούσια προίκα, που θα μπορούσε την οικογένεια Τωβίτ να την συντηρήσουν πολλά έτη!

Ο Τωβίτ θέλησε να αμείψει πλουσιοπάροχα τον άνθρωπο, που εθελοντικά συνόδεψε το παιδί του και τον εκάλεσε μίαν ημέρα σε ένα τραπέζι, παρουσία και του Τωβία και του είπε:

- "Δεν έχουμε λόγια να σε ευχαριστήσουμε γι’ αυτό που έκανες!...

Από τον Θεό να το βρεις! Όμως αισθανόμαστε μία ανάγκη και σε παρακαλούμε να δεχτείς, ένα μικρό ποσό, έτσι συμβολικώς, γι’ αυτό το καλό που μας έκανες."

Και ανοίγει αυτός ο άγνωστος το στόμα του και λέει:

-" Εγώ είμαι ο Αρχάγγελος Ραφαήλ, ο οποίος στάλθηκα από τον Θεό, για να σε διακονήσω στην ανάγκη σου αυτή!

Εγώ είμαι αυτός που μετέφερα τις προσευχές σου στον Θεό.

Να είσαστε με την ευλογία του Θεού!..."

Και εχάθηκε από μπροστά τους!

Άγγελοι είναι εκείνοι που παίρνουν τις προσευχές των ανθρώπων και τις μεταφέρουν ενώπιον του θρόνου του Θεού.

Οι Άγγελοι πλάστηκαν να υπηρετούν τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι τους Αγγέλους.

 

Προ ημερών είχα επισκεφτεί κάποιον άρρωστο.

Και επέστρεφα με 4 άτομα συντροφιά στο αμάξι.

Από τα αριστερά έρχονταν ένα οτομοτρίς (βαγόνι τρένου που διαθέτει δική του μηχανή) που δεν το είχαμε αντιληφθεί και θα μας είχε κάνει...

Το πώς σταματήσαμε στο χείλος της γραμμής, δεν ξέρει κανένας πώς .

Και θα έπρεπε τώρα να ήμουνα μακαρίτης!

Αυτό που ξέρουμε μόνο είναι, ότι σωθήκαμε δια θαύματος.

Ποιός το έκανε αυτό;

Η γραμμή μας και η αξία μας;

Όχι

Η αόρατη αυτή δύναμις.

Εάν κανείς θελήσει να εξετάσει τον εαυτόν του και τη ζωή του, θα βρει ότι πολλές φορές κάποιο αόρατο χέρι, που δεν ήταν άλλος, παρά ένας Άγγελος που απεστάλη ή ο Άγγελος φύλακας, ήταν αυτός που είπε:

-" Όχι! Σταμάτα, μέχρι εκεί!..."

ΔΌΞΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

Σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας, ο διάβολος θέτει 3 παγίδες, 3 λάκκους σε κάθε άνθρωπο

 Σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας, ο διάβολος θέτει 3 παγίδες, 3 λάκκους σε κάθε άνθρωπο, με σκοπό να τον εξαπατήσει και να τον κάνει εργάτη του, χωρίς ο άνθρωπος να το καταλάβει. Οι 3 αυτοί τάφροι είναι οι εξής:

Εμποδίζει τους ανθρώπους να κάνουν το σωστό, ώστε να μην πάνε στην Εκκλησία και να μην συμμετέχουν στα Μυστήρια Της.

Ο διάβολος, βάζει αυτούς τους ανθρώπους να κρίνουν τους παππάδες και όλους τους πιστούς που καταφεύγουν σε Αυτήν, βρίσκοντας τα κουσούρια και τα ελαττώματά τους.

Τους κάνει έτσι, να μένουν μακριά από την Εκκλησία και να θεωρούν τον εαυτόν τους καλύτερο από αυτούς, που πάνε στην Εκκλησία.

Άλλους πάλι τους κρατά μακριά από την Εκκλησία με τη σάρκα, άλλους με το μεθύσι, άλλους με τον τζόγο κ.ά.

Οι καρδιές των ανθρώπων αυτών σκλήρυναν και η συνείδησή τους πωρώθηκε.

Ορισμένοι όμως ξεφεύγουν, από την πρώτη παγίδα, οπότε ο διάβολος επιστρατεύει μια δεύτερη παγίδα:

Επιτρέπει τους ανθρώπους να κάνουν το σωστό, να πηγαίνουν στην Εκκλησία, αλλά να το κάνουν με το δικό τους βολικό τρόπο, με το δικό τους μυαλό. Γι΄αυτό και βλέπουμε σήμερα πολλοί να έχουν δημιουργήσει μια δική τους θρησκεία, βολική στα μέτρα τους.

Και ακούς μετά τον άλλον να σου λέει:

Εγώ πήγα στην Εκκλησία σήμερα και άναψα το κερί μου. Και να πήγε για 10 λεπτά μόνο και να νομίζει ότι Εκκλησιάστηκε.

Άλλος περιμένει να χτυπήσει η τρίτη καμπάνα για να πάει στην Εκκλησία.

Άλλος πάλι Κοινωνεί, χωρίς να εξομολογηθεί και πολλά άλλα.

Όλα αυτά όμως, όχι μόνο δεν ωφελούν, αλλά και βλάπτουν. Ορισμένοι όμως, έχουν ξεφύγει και από αυτήν την παγίδα, οπότε ο διάβολος τους θέτει μια τρίτη παγίδα:

Ο διάβολος πηγαίνει στο αυτί τους και τους λέει:

Μακάρι να κάνουν και οι άλλοι αυτά που κάνεις εσύ! Έρχεται δηλ. ο διάβολος σε αυτούς και τους συγκρίνει με τους άλλους και τους επιβραβεύει.

Το αποτέλεσμα είναι, να παίρνει το μυαλό τους αέρα και να κατηγορούν τους άλλους, που δεν κάνουν, αυτά που κάνουν αυτοί και έτσι χάνεται όλος ο μισθός τους.

Αφιέρωσε μισή ώρα το εικοσιτετράωρο, για να λες την ευχούλα.

 Αφιέρωσε μισή ώρα το εικοσιτετράωρο, για να λες την ευχούλα. Όποτε μπορείς. Καλύτερα το βράδυ. Να τη λες και δίχως να κρατάς κομποσχοίνι, ικετευτικά, παρακλητικά, κλαψιάρικα…

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…».

Καλλιέργησε αυτό και θα δεις τι καρπό θα βγάλει. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος από κοσμικός είχε εμπειρία του ακτίστου φωτός, κοσμικός ήταν…

Πόσοι κοσμικοί φαίνονται έτσι εξωτερικά και κατά βάθος είναι καλόγηροι…

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

Τους Αγίους στο σπίτι τους έχουμε για την ώρα αυτή, τη δύσκολη.

 

Εμείς τους Αγίους τους έχουμε απλώς να τους λιβανίζουμε ή να τους ανάβουμε κεριά ή τους έχουμε καντήλα, αλλά δεν τους πιστεύουμε, ότι είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Άλλοι έχουν 200 Αγίους μέσα στο σπίτι και άμα συμβεί κάτι, τα χάνουν, ταράσσονται, αμέσως να καλέσουν το πρώτο βοηθειών και δεν γυρίζουν στις εικόνες να πούνε στους Αγίους:

Ε, εδώ που είστε εσείς, βοηθάτε με.

Τους Αγίους στο σπίτι τους έχουμε για την ώρα αυτή, τη δύσκολη.

Όταν ο άνθρωπος είναι με τον Θεό, «ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών». Ο Θεός έχει τη δύναμη να φυλάξει τους δικούς του. Όπως φύλαξε τον Ιερεμία, όπως φύλαξε τον Αβιμέλεχ.

Ο Ιερεμίας είπε στον Αβιμέλεχ να πάει να φέρει σύκα έξω από τα Ιεροσόλυμα για να μην πάει αιχμάλωτος στην Βαβυλώνα, διότι σε λίγο θα περικύκλωναν οι Χαλδαίοι τα Ιεροσόλυμα και έπαιρναν τους Ισραηλίτες αιχμάλωτους.

Και πήρε ο Αβιμέλεχ το καλάθι, να πάει να φέρει σύκα. Και εκεί που πήγε πρωΐ με τη δροσιά, του ήρθε λιγάκι να κοιμηθεί.

Και κοιμήθηκε 70 χρόνια κάτω από τη συκιά του Αγρίππα! Και όταν ξύπνησε, ένοιωσε το κεφάλι του βαρύ, λες και κοιμήθηκε λίγο.

Και είχε κοιμηθεί 70 χρόνια! Και όταν ξύπνησε και θέλησε να πάει στην Ιερουσαλήμ, του φάνηκε παράξενο και είπε:

Τρελάθηκα! Πού πάω; Δεν είναι αυτή η Ιερουσαλήμ!

Και άρχισε κάθισε σε ένα λιθάρι και άρχισε να κλαίει. Και νάσου ένας γέρων, που τον είδε ότι κλαίει και τον ρώτησε:

Γιατί παιδί μου κλαις;

Να δεν στέκομαι καλά γέροντα;

Γιατί, τί έπαθες;

Τί... Ποιά είναι αυτή η πόλη;

Η Ιερουσαλήμ! του απάντησε εκείνος.

Μα πως είναι η Ιερουσαλήμ; Τρελάθηκα εγώ; Δεν μπορεί να είναι η Ιερουσαλήμ!

Γιατί; του λέει ο άλλος.

Να πήγα να φέρω μερικά σύκα εκεί έξω στου Αγρίππα το περιβόλι και γυρίζω πίσω στην Ιερουσαλήμ και αλλιώς την βρίσκω την πόλη.

Σύκα πήγες να πάρεις; Δεν βλέπεις, ότι είναι Χειμώνας; Πού τα βρήκες εσύ τα σύκα;

Και τα σύκα που κρατούσε ο Βαρούχ, είχαν γάλα ακόμα πάνω! Τότε κατάλαβε, ότι κάτι γίνεται.

Ποιός είσαι εσύ; Πού μένεις; τον ρώτησε ο άλλος.

Να ο Ιερεμίας με έστειλε εκεί.

Ο Ιερεμίας; Ο Ιερεμίας είναι εδώ και 70 χρόνια στην Βαβυλώνα με τον λαό!

Αυτός είναι ο Θεός...δεν άλλαξε. Είναι ο ίδιος!

Σε σκεπάζει και δεν σε βλέπει κανένας!

Σε καλύπτει και δεν σε πειράζει κανένας!

Αν θέλουμε λοιπόν να έχουμε τη σκέπη του Θεού, αν θέλουμε να έχουμε την έγνοια του Θεού, θα πρέπει να αλλάξουμε ζωή. Η μετάνοια μας σώζει, μας συμφιλιώνει με τον Θεό και η αμετανοησία μας διατηρεί εχθρούς με τον Θεό.

Και ο άνθρωπος ο οποίος μένει αμετανόητος και την αιωνιότητα θα χάσει και την προσωρινότητα θα στερηθεί. Γιατί πολλοί άνθρωποι λένε:

Να ζήσω εδώ.

Ούτε εδώ θα ζήσεις.

Έχει λοιπόν τη δύναμη ο Θεός να μας φυλάξει από όλα τα κακά, αρκεί να βρισκόμαστε εν μετανοία.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας. (1916 – 1982)

Χωρίς εξομολόγηση χωρίς προετοιμασία που πας;

Θα μπει μέσα σου ο διάβολος, τότε θα μπει μέσα σου.

Δεν μπαίνει όπου και νά ναι ο διάβολος. Μπαίνει εκεί που υπάρχει αιτία. 

Όταν είσαι μες στην πορνεία και έρχεσαι και κοινωνείς, τι θα σου κάνει ο διάβολος; 

Θα μπει μέσα σου όπως μπήκε εις τον Ιούδα. Μόλις κοινώνησε ο Ιούδας, τότε μπήκε ο διάβολος μέσα του! 

Μη νομίζουμε ότι είναι εύκολο πράγμα να ξεκινάς από εκεί και να πηγαίνεις να κοινωνείς. Αν δεν είσαι έτοιμος, μη πας να κοινωνήσεις! 

Μη νομίζεις ότι είναι αστεία πράγματα, εκεί είναι ένας Θεός ολόκληρος! 

Εμείς πηγαίνουμε εκεί, ανοίγουμε το στόμα μας, γελούμε και φεύγουμε. 

Το πρόσωπο εκείνου που κοινωνεί λέει, είναι φως ολόκληρο! 

Και λέει παρακάτω ο Ιερός Χρυσόστομος' "ώσπερ λέοντες πυρ πνέοντες ούτως εξερχόμεθα της Ιεράς τραπέζης φοβερή τοις δαίμοσι". 

Δεν είναι μικρό πράγμα να κοινωνείς. 

Όταν κοινωνήσεις, έχει σκάσει ο διάβολος! 

Αλλα να κοινωνείς, όχι όπως ο Ιούδας, διότι όταν κοινωνείς όπως ο Ιούδας θα μπει μέσα σου ο διάβολος. 

Βαμμένα τα χείλη, βαμμένα τα νύχια, με τα παντελόνια έρχονται και κοινωνούν! Που πας βρέ; Που πας! 

Καταλαβαίνεις τι κάνεις;

Προσέχετε σας παρακαλώ πάρα πολύ, δεν είναι αστεία η πίστις που έχουμε. Η πίστις που έχουμε είναι φοβερά! Τρομερά!.

π. Σ. Αχιλλέως

Να πηγαίνετε στον Θεό, πριν σας έρθει το πρόβλημα

 _Θα πρέπει παιδιά μου...

 

Να πηγαίνετε στον Θεό,  πριν σας έρθει το πρόβλημα ..

ή η δοκιμασία, και όχι μόνον κατά την διάρκεια τής δοκιμασίας...

ή του προβλήματος.

 

Ο Θεός δεν είναι ασθενοφόρο πού καλείς όταν τα πράγματα πάνε άσχημα.

Ο Θεός είναι απαραίτητος στον άνθρωπο κάθε μέρα ... όπως το φως,

όπως ο αέρας._

*Άγιος Νεκτάριος,  Μητροπολίτης Πενταπόλεως*

Ένας ασκητής που πολεμούνταν σφοδρά από τα δαιμόνια της πορνείας

 

Ένας ασκητής που πολεμούνταν σφοδρά από τα δαιμόνια της πορνείας και της εσωτερικής κατακρίσεως, έλεγε το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με" χιλιάδες φορές καθημερινώς.

Παρόλο αυτά όμως, ο εχθρός διάβολος δεν υποχωρούσε ούτε πόντο!

Μια μέρα τον φώτισε το Άγιο Πνεύμα και θυμήθηκε τα λόγια ενός συνασκητού του, που του είχε πει:

- Εάν δυσκολευτείς από τον δαιμονικό πόλεμο, εφάρμοσε έναν άλλον τρόπο προσευχής ανώτερο από το " ελέησόν με".

Δοξολόγησε τον Χριστό και λέγε:

"Κύριε Ιησού Χριστέ δόξα σοι!"...

Πράγματι το εφάρμοσε και ακούγοντας ο διάβολος το"Κύριε Ιησού Χριστέ δόξα σοι" έγινε άφαντος!

Ο διάβολος την δέηση και την αίτηση, μπορεί να την υπομένει, μολονότι κατακαίγεται.

Την δοξολογία όμως και την ευχαριστία, που είναι η κόλασή του, δεν μπορεί να την υπομένει και αναγκάζεται να υποχωρήσει,έστω και ας είναι ο πιο αμαρτωλός όλων, εκείνος που δοξολογεί και ευχαριστεί τον Κύριο.

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος

Τί συμβολίζουν τα Βημόθυρα;

 Τα βημόθυρα συμβολίζουν τη Θεοτόκο, ως θύρα δια της οποίας πέρασε ο Χριστός προκειμένου να εισέλθει στον κόσμο μας. Για τον λόγο αυτό, πριν αρχίσει τη Θεία Λειτουργία ο λειτουργός ιερέας, ανοίγοντας την Ωραία Πύλη (πάνω στα βημόθυρα της οποίας αγιογραφείται συνήθως ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου) ψυθιρίζει το τροπάριο «Τῆς εὐσπλαχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν εὐλογημένη Θεοτόκε…». Δηλαδή ζητεί από την Παναγία να ανοίξει την πύλη της μητρικής της αγάπης, ώστε να προσέλθει ο Χριστός ανάμεσα στους πιστούς και αυτοί να εισέλθουν μέσα σε Αυτόν.

Άλλο είναι η ταπεινολογία, άλλο η ταπείνωση και άλλο η ταπεινοφροσύνη.

 

Η ταπείνωση δεν κατορθώνεται από το πολύ σκύψιμο του αυχένα ή από τα άπλυτα μαλλιά, ή από το ατημέλητο και τραχύ και ρυπαρό ένδυμα, από τα οποία οι περισσότεροι εξαρτούν το παν της αρετής, αλλά από συντετριμμένη καρδιά και πνεύμα ταπεινώσεως σύμφωνα με τα λόγια του Δαβίδ: «Ο Θεός δε θα απορρίψει όποιον έχει πνεύμα συντετριμμένο και καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη».

Άλλο είναι η ταπεινολογία, άλλο η ταπείνωση και άλλο η ταπεινοφροσύνη.

Η ταπεινολογία και η ταπείνωση κατορθώνονται από τους αγωνιζόμενους με κάθε κακοπάθεια και με τους εξωτερικούς κόπους της αρετής, καθώς αυτοί ασχολούνται μόνο με τη σωματική εργασία και γύμναση. Γι’ αυτό, επειδή δε βρίσκεται η ψυχή πάντοτε σε καλή κατάσταση, αν τύχει πειρασμός, ταράζεται. Η ταπεινοφροσύνη όμως είναι κάτι το θείο και ουράνιο και γεννιέται μόνο σ’ εκείνους που ξεπέρασαν το μέσο της αρετής με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή σ’ εκείνους οι οποίοι βάδισαν πρωτύτερα με κάθε ταπείνωση το σκληρότατο δρόμο της αρετής.

Η ταπεινοφροσύνη, όταν εισχωρήσει στα βάθη της ψυχής και πέσει πάνω της σαν βαριά πέτρα, τη συνθλίβει και τη συμπιέζει τόσο πολύ, ώστε να εξαντληθεί όλη η ισχύς της με την ακράτητη ροή των δακρύων, και να καθαρθεί ο νους από κάθε κηλίδα λογισμών και να έρθει, όμοια με τον Ησαΐα, σε οπτασία Θεού και να πει, καθώς θα βρίσκεται υπό το κράτος της θείας ενέργειας: «Αλοίμονό μου, έχω παραλύσει· γιατί ενώ είμαι άνθρωπος και έχω ακάθαρτα χείλη, και ενώ κατοικώ ανάμεσα σε λαό που έχει ακάθαρτα χείλη, είδα με τα μάτια μου τον Βασιλέα, τον Κύριο Σαβαώθ».

Όταν βαθιά μέσα σου αποκτήσεις την ταπεινολογία, τότε θ’ απομακρυνθεί από σένα η τάση για μεγάλα λόγια. Όταν ριζώσει η ταπείνωση στο βάθος της καρδιάς σου, τότε θ’ αποδιωχθεί από σένα τόσο η επιφανειακή, όσο και η βαθύτερη ταπεινολογία. Όταν τέλος λάβεις από το Θεό τον πλούτο της ταπεινοφροσύνης, τότε και αυτή η εξωτερική ταπείνωση και η ταπεινολογία της γλώσσας θα καταργηθούν τελείως από σένα, σύμφωνα με τον Παύλο που λέει: «Όταν έρθει το τέλειο, τότε το επιμέρους θα καταργηθεί».

 

Όσο απέχει η ανατολή από τη δύση, τόσο απέχει η αληθινή ταπεινολογία από την αληθινή ταπείνωση. Όσο ανώτερος είναι ο ουρανός από τη γη και η ψυχή από το σώμα, τόσο η ταπεινοφροσύνη, που παρέχεται στους τελείους από το Άγιο Πνεύμα, είναι τελειότερη και ανώτερη από την αληθινή ταπείνωση.

Ούτε εκείνον που μιλάει ταπεινά, με σχήμα και εμφάνιση ταπεινώσεως, να νομίσεις εύκολα ότι είναι ταπεινός στην καρδιά, ούτε εκείνον που μιλά με λόγια υψηλά και μεγάλα να νομίσεις ότι είναι γεμάτος από αλαζονεία και υπερηφάνεια, χωρίς να τους δοκιμάσεις. Και θα τους καταλάβεις από τους καρπούς τους.

 

Από την «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών», τόμος δ΄

Οι αρετές της Παναγίας

Η Πίστις

Πρώτη απ’ όλες τις αρετές πρέπει να υπογραμμισθεί η πίστις. Ξεπερνούσε όλες τις νέες, στην Πίστη. Είχε μια πίστη δυνατή, φλογερή, πηγαία, ανεξάντλητη. Μία πίστη, πού ξεχυνόταν από μέσα της σαν άνθος, σαν γάργαρο νερό, σαν θεία μοσχοβολιά. Ήταν πίστις με ρίζες βαθιές, πού διακλαδιζότανε σε κάθε της σκέψη και κάθε της πράξη… Ήταν παραδομένη τελείως στο Θεό και ζούσε για το Θεό και την άλλη ζωή.

 

Η Σεμνότης

Ήτανε επίσης σεμνή και ντροπαλή. Όλη Της η ζωή πέρασε μέσα σε μια θαυμάσια σεμνότητα. Ποτέ Της δεν ξέφυγε από αυτή την αρετή. Και με την σεμνότητα αυτή έκρυβε τους θησαυρούς της ψυχής Της από τα μάτια των Ναζαρηνών.

 

Η Σύνεσις

Την διέκρινε ακόμη η φρονιμάδα και η σύνεσις. Ήταν η μυαλωμένη κοπέλα. Προσεκτική και άγρυπνη πάντοτε. Δεν ήταν σαν την Εύα πού τόσον εύκολα παράκουσε στην Εντολή του Θεού. Είναι το αντίθετο της Εύας. Σκέψις, νους, λογική, πίστις, αμφιβολία. Όλα δένονται αρμονικά.

 

Η Ταπείνωσις

Ήταν ακόμη ταπεινή και πολύ απλή. Ζούσε σαν την πιο φτωχή και την πιο άσημη νέα. Η ταπεινοφροσύνη της ήταν μεγάλη. Ποτέ δεν άφησε τον εγωισμό να την πλησιάσει. Ούτε στην πιο μεγάλη στιγμή του Χαίρε, πού της είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ…

 

Η Υπακοή

Μια άλλη μεγάλη αρετή, ήταν η υπακοή. Η υπακοή της ήταν υποταγή και αφοσίωση στο Θεό. Ήταν η αγάπη της για τον Νόμο του Θεού. Πάντα εκτελούσε το θέλημά Του και τις εντολές Του.

 

Η Αγιότης

Και πάνω σ’ όλα αυτά τα ανεκτίμητα σμαράγδια των αρετών της λαμποκοπάει το άφθαρτο διαμάντι της Αγιότητος. Είναι η Πάναγνος νέα, η απαστράπτουσα, το αμύριστο λουλούδι, ο κατάλευκος κρίνος… Είναι η Παρθένος, η Αειπάρθενος, η Παναγία.

 

Μέσα σ’ αυτή την ανθοδέσμη των αρετών τα χάνει και ο ουρανόσταλτος Αρχάγγελος και σε δυο μονάχα λέξεις συγκεντρώνει όλο το ψυχικό μεγαλείο Της: Χαίρε, Κεχαριτωμένη…

Σταυρός σημαίνει: Θεῖον Πάθος καί τρόπαιον.

Εάν δέν ὑπῆρχε Σταυρός, δέν θά συνετρίβετο ὁ θάνατος, δέν θά ἐγυμνοῦτο ὁ ᾅδης, δέν θά ἐνεκρώνετο τό πονηρό φίδι, ὁ διάβολος. Δι᾽ αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί τίμιο πρᾶγμα ὁ Σταυρός. Μεγάλο, διότι πάρα πολλά ἀγαθά καί εὐεργεσίαι ἔγιναν δι᾽ αὐτοῦ. Τόσο πολλά, καθ᾽ ὅσον καί τά θαύματα καί τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ ὑπερνικοῦν κάθε δύναμι λόγου καί ἐκφράσεως. Εἶναι τίμιον ἐπίσης, διότι ὁ Σταυρός σημαίνει: Θεῖον Πάθος καί τρόπαιον. Πάθος, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ ἀπαθής Χριστός, ἑκουσίως ὑπέστη σταυρικόν θάνατον· τρόπαιον δέ, διότι ὁ διάβολος ἐτραυματίσθη διά τοῦ Σταυροῦ, καί μαζί του ἐνικήθη καί ὁ θάνατος. Συνετρίβησαν ἐπίσης αἱ πύλαι τοῦ ᾅδου, καί τέλος, ὁ Σταυρός ἔγινε δι᾽ ὅλον τόν κόσμον κοινή σωτηρία.

Αγίου Ανδρέα Κρήτης

ἀγάπη προς τόν Θεό μας καί ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας.!

Νά χαίρεστε καί νά εὐφραίνεστε χιλιάδες φορές, ἀδελφοί μου, ὅσοι βγάζετε τό ψωμί σας μέ τόν κόπο σας, γιατί αὐτό τό ψωμί εἶναι εὐλογημένο.!!

Καί, ἄν θέλετε, δίνετε λίγο και στούς φτωχούς· ἔτσι ἀγοράζετε τόν παράδεισο.

 Ἀπεναντίας, νά κλαῖτε καί νά θρηνεῖτε μέ μαῦρα δάκρυα ὅσοι ζεῖτε με ἁρπαγές, μέ ἀδικίες καί μέ τοκογλυφίες, γιατί μ’ αὐτές δέν κερδίζετε παρά τόν αἰώνιο θάνατο καί τήν κόλαση.!!

 

Ἄν θέλουμε καί ἐδῶ νά περάσουμε καλά καί στόν παράδεισο νά πᾶμε, πρέπει νά ἔχουμε δύο ἀγάπες: ἀγάπη προς τόν Θεό μας καί ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας.!

 Ἀκόμα κι λένε κάνουμε, ἀδελφοί μου, χίλιες χιλιάδες καλά, νηστεῖες, προσευχές, ἐλεημοσύνες, ἀκόμα κι ἄν χύσουμε τό αἷμα μας γιά τόν Χριστό μας, ἐφόσον δέν ἔχουμε αὐτές τίς δύο ἀγάπες, ὅλα ἐκεῖνα τά καλά εἶναι τοῦ διαβόλου καί πηγαίνουμε στήν κόλαση.

 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Οι 7 λόγοι για τους οποίους ανάβουμε το καντήλι

+ Αρχιμ. Νοικόδημος Παυλόπουλος Μυτιλήνη

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκόπου Αχρίδος

1. Γιατί η πίστη μας είναι φως. Ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως της κανδήλας μας θυμίζει το φως, με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας.

2. Για να μας θυμίζει, ότι και η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή σαν των αγίων, δηλαδή των ανθρώπων, που ο Απόστολος Παύλος τους ονομάζει «τέκνα φωτός».

3. Για να είναι έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα και στις κακές μας ενθυμήσεις και επιθυμίες. Και έτσι να τα επαναφέρει όλα στο δρόμο του φωτός του αγίου Ευαγγελίου. Για να λάμψει «το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».

4. Είναι μια μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα της ευγνωμοσύνης και της αγάπης, που οφείλουμε στο Θεό για τη μεγάλη θυσία που έκαμε για μας. Με αυτήν και με την προσευχή μας, τον ευχαριστούμε για τη ζωή, για τη σωτηρία και για όλα όσα μας χαρίζει η θεϊκή και άπειρη αγάπη του.

 

5. Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους, που μας επιτίθενται με ιδιαίτερη πονηρία πριν και κατά την ώρα της προσευχής και θέλουν να απομακρύνουν τη σκέψη μας από το Θεό. Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως: Και του Χριστού κι εκείνων που αγαπούν τον Χριστό.

6. Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία. Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης για τον Χριστό και να υποτάσσεται πάντοτε στο θέλημα του Θεού.

7. Για να μάθωμε ότι: Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια, έτσι και το εσωτερικό καντήλι της καρδιάς μας δεν ανάβει χωρίς τα χέρια του Θεού. Οι κόποι των αρετών μας είναι η καύσιμη ύλη (το φυτίλι και το λάδι), που για να ανάψουν και να φωτίσουν χρειάζονται το «πυρ» του Αγίου Πνεύματος.