Διδαχές Αγίου Γεωργίου Καρσλίδης

Η Παναγία δεν θέλει μεγάλες λαμπάδες, ελεημοσύνη στους φτωχούς θέλει...

Θα έρθει εποχή που θα πλησιάζετε τα δέντρα και δεν θα μπορείτε να φάτε φρούτα.

Να μην κάθεστε την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Ο νους σας να μην πετάει εδώ και εκεί. Όσο θα είστε στην Εκκλησία να το πάρετε απόφαση, να διαθέσετε όλο τον χρόνο στην προσευχή.

Πάντα να ζείτε σεμνά και ταπεινά, δίχως εγωισμό... Πάντα να φροντίζετε ν' αγαπάτε τους γέρους, τα ορφανά, τους αρρώστους.

Να συναναστρέφεστε με φτωχούς και με ανθρώπους που οι άλλοι τους ταπεινώνουν.

Ο δρόμος του Χριστού είναι να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και αυτούς, που μας αγαπούν και αυτούς που μας μισούν.

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης . (4 Νοεμβρίου)

Σκέ­ψου, πόσα σου συγ­χώ­ρε­σε ο Θεός, πως εσύ σώ­θη­κες με τη Χάρη Του.

 Σκέ­ψου, πόσα σου συγ­χώ­ρε­σε ο Θεός, πως εσύ σώ­θη­κες με τη Χάρη Του. Και μι­μή­σου τον Κύ­ριο. Να εί­μα­στε φι­λεύ­σπλα­χνοι. Να πα­ρέ­χου­με συγ­γνώ­μη σε όσους νο­μί­ζου­με, ότι μας έβλα­ψαν.

Με τί­πο­τα άλλο πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν ευα­ρε­στεί­ται ο Κύ­ριος, όσο το να συγ­χω­ρού­με τον συ­νάν­θρω­πό μας.

Και αν έχεις υπο­στεί με­γά­λα αδι­κή­μα­τα, όσο με­γα­λύ­τε­ρα συγ­χω­ρή­σεις, τόσο με­γα­λύ­τε­ρη συγ­χώ­ρη­ση θα λά­βεις.

Εάν δεν συγ­χω­ρέ­σου­με τον πλη­σί­ον, δεν θα κά­νου­με κά­ποιο κακό σ' αυ­τόν, αλλά για εμάς τους ίδιους, θα εί­ναι αβά­στα­χτο μαρ­τύ­ριο.

Εκεί­νος που εξε­τά­ζει την ζωή των άλ­λων με εμ­πά­θεια, ποτέ δεν θα λά­βει συγ­χώ­ρε­ση για τα δικά του πα­ρα­πτώ­μα­τα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Είμαστε ταγμένοι σαν Έλληνες στον Χριστό.

 Δεν γίνεται να είσαι Άρχοντας αυτού του τόπου, 

να σηκώνεις την σημαία με τον Σταυρό 

και να μην είσαι βαθιά Χριστιανός και ευλαβής, 

γιατί αυτόν τον τόπο τον φρουρεί ο Χριστός.

 Δεν χωράνε διαχωρισμοί και προοδευτισμοι, 

είμαστε ταγμένοι σαν Έλληνες στον Χριστό.

☦️ Φώτης Κόντογλου

10 Απλές Χριστιανικές Συνήθειες για κάθε μέρα

1.Πρωινή προσευχή

– Ξεκίνα τη μέρα σου με λίγα λόγια ευχαριστίας στον Θεό.

 

2. Σταυρός πριν ξεκινήσεις κάτι

– Ό,τι κι αν κάνεις (δουλειά, φαγητό, ταξίδι), κάνε τον σταυρό σου.

 

3. Να μιλάς με καλοσύνη

– Απόφυγε άσχημα λόγια ή γκρίνια· μίλα με πραότητα.

 

4. Μια πράξη αγάπης

– Βοήθησε έστω έναν άνθρωπο μέσα στη μέρα (με χαμόγελο, λόγο, ή έργο).

 

5. Συγχώρεση

– Αν κάποιος σε πειράξει, μην κρατήσεις κακία· συγχώρεσέ τον μέσα σου.

 

6. Τίμια εργασία

– Δούλεψε ή σπούδασε με υπευθυνότητα και χωρίς αδικία.

 

7. Αποφυγή καταλαλιάς

– Μην μιλάς πίσω από την πλάτη κανενός· καλύτερα να σιωπάς.

 

8. Λίγη ανάγνωση από το Ευαγγέλιο ή προσευχητάρι

– Έστω 5 λεπτά, ώστε ο λόγος του Θεού να σε συνοδεύει.

 

9. Ευγνωμοσύνη

– Να λες «Δόξα τω Θεώ» για τα μικρά και τα μεγάλα της ημέρας.

 

10. Βραδινός απολογισμός και προσευχή

– Σκέψου τι έκανες καλά, τι λάθη έκανες, ζήτησε συγχώρηση και κοιμήσου ειρηνικά.

 

Από την Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας.

ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Στὸ μεγάλο Σαράντα, καθὼς ἡ πατρίδα μας σύρθηκε ἀθέλητα σὲ πόλεμο, ἐκεῖ στὴ Βόρειο Ἤπειρο καὶ στὴν Ἀλβανία, ἡ Παναγία μας ἦταν ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός. Ἐσκέπαζε τὸν ὑπέροχο στρατό μας καὶ σκέπαζε ὅλους. Κι ἔβλεπαν οἱ Ἰταλοὶ καὶ τά ’χαν χάσει μιὰ γυναῖκα νὰ τρέχει παντοῦ καὶ νὰ σκεπάζει, ὅπως εἴπαμε, τὸν στρατὸ καὶ τὸ μέτωπο. Καὶ λέγανε οἱ καημένοι, «Mά καλά, ποιά εἶν’ αὐτὴ ἡ γυναῖκα; Τὴ βλέπουμε ἐδῶ, τὴ βλέπουμε παρέκει, τὴ βλέπουμε παραπάνω, τὴ βλέπουμε παντοῦ. Ποιά εἶν’ αὐτὴ ἡ γυναῖκα;» Καὶ τοὺς ἀπήντησαν, «Eἶναι ἡ Παναγία». Παρουσιαζόταν καὶ σὲ ἀξιωματικοὺς καὶ σὲ στρατιῶτες καὶ στοὺς λοιποὺς καὶ σὲ γυναῖκες ποὺ πολεμοῦσαν στὴν Πίνδο καὶ ὄχι μόνο καὶ τοὺς ἔδινε θάρρος καὶ δύναμη μεγάλη. 

Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας εὑρίσκεται σὲ δυσκολία, ἀλλὰ ἔχει τὴν Ἁγία της Σκέπη καὶ προστασία καὶ στοργή. Κι εἶπε στὸν Γέροντα Παΐσιο, ὅταν ζοῦσε : «Ἐσύ, Γέροντα, νὰ φροντίζεις τοὺς πονεμένους, κι ἐγὼ θὰ φροντίζω τὰ σύνορα τῆς πατρίδος σου». 

Αρχιμ. Ανανιας Κουστενης (+)

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας

 

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;

Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;

Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;

Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι

καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;

κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,

κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα

ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,

ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα

μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;

Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,

καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ

καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα

καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

Ιωάννης Πολέμης

“Η ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ”

Το αφεντικό μου, οδηγούσε ένα πολυτελές αυτοκίνητο και εγώ είχα καθήκον να του ανοίγω την πόρτα της βίλας του, καθώς εργαζόμουν εκεί ως φύλακας. 

Πάντα με την καλημέρα και την καλησπέρα στο στόμα τον χαιρετούσα με μεγάλη ευγένεια, αλλά αυτός ποτέ δεν ανταπέδιδε τον χαιρετισμό μου.

Η οικογένεια μου, δεν τα έφερνε εύκολα βόλτα, όλα πτωχικά και μετρημένα, οι ελλείψεις πολλές… 

Κάποτε μάλιστα, με είδε το αφεντικό μου να σκαλίζω τις σακούλες με τα σκουπίδια της οικίας του… 

Σκοπός μου ήταν να βρω κάτι χρήσιμο ή κάποιο τρόφιμο σε καλή κατάσταση. 

Ντράπηκα, αλλά αυτός, πάλι, δεν έδωσε καμμία σημασία. 

Ήταν σαν να μην υπήρχα...

Την άλλη ημέρα, ευρήκα στο ίδιο σημείο μία σακούλα με φρέσκο φαγητό, λες και κάποιος το είχε μόλις αγοράσει. 

Χαρούμενος το πήρα και δεν έδωσα μεγάλη σημασία γιά το πώς ευρέθηκε εκεί. 

Από τότε, κάθε μέρα εύρισκα μία τσάντα με φρέσκο φαγητό και άλλα απαραίτητα γιά το σπίτι. 

Είχε γίνει πλέον καθημερινότητα. 

Στο σπίτι, το φαγητό δεν μας έλειψε από τότε, και όλοι μας αναρωτιόμασθαν ποιός ήταν αυτός που ξεχνούσε την τσάντα με τα πράγματα σε καθημερινή βάση…

Κάποτε, πέθανε το αφεντικό, και στην βίλα ήλθαν πολλοί άνθρωποι. 

Εκείνη την ημέρα δεν ευρήκα την σακούλα με το φαγητό και υπέθεσα ότι, κάποιος από τους ανθρώπους που είχαν έλθη θα την πήρε. 

Αλλά το ίδιο έγινε και την δεύτερη και την τρίτη και την τέταρτη ημέρα... 

Αυτό συνεχίσθηκε γιά κάμποσες εβδομάδες και υπήρχε πρόβλημα, αφού δεν μπορούσα πλέον να συντηρήσω την οικογένειά μου, χωρίς την γνωστή σακούλα. 

Τα χρήματα που έπαιρνα εξ άλλου δεν επαρκούσαν.

Αποφάσισα τότε, να ζητήσω από την γυναίκα του αφεντικού μου αύξηση, διαφορετικά έπρεπε να παραιτηθώ και να βρω αλλού δουλειά. 

Της μίλησα, αλλά αυτή δεν έδειξε να πείθεται. 

Με ερώτησε μάλιστα πώς και δεν ζήτησα τόσα χρόνια αύξηση και γιατί την ζητάω τώρα. 

Της έδωσα πολλές εξηγήσεις, αλλά δεν πείσθηκε. 

Στο τέλος αναγκάσθηκα να της πω την αλήθεια. 

Της είπα γιά την σακούλα με τα ψώνια που εύρισκα κάθε μέρα και ότι αυτή ήταν σωτήρια γιά την οικογένεια μου και ότι έτσι μπορούσαμε να συντηρηθούμε. 

Τότε, η κυρία με ερώτησε, πότε σταμάτησα να βρίσκω αυτή την σακούλα. 

Όταν της εξήγησα, αμέσως κατάλαβε ότι τα πράγματα τα άφηνε ο σύζυγός της. 

Εγώ εξεπλάγην, δεν το περίμενα, διότι αυτός δεν μου έδινε ποτέ σημασία ούτε καν με χαιρετούσε… 

Πώς μπορούσε, λοιπόν, να είναι τόσο γενναιόδωρος ένας τέτοιος άνθρωπος;

Η κυρία τότε άρχισε να κλαίει και εγώ, χωρίς να καταλαβαίνω, την παρακαλούσα να σταματήσει και ότι, θα την υπηρετούσα και ότι τελικά δεν ήθελα καμμιά αύξηση… 

Τότε η κυρία, μου απεκάλυψε ότι, ήμουν το έβδομο πρόσωπο που, ο άνδρας της σε καθημερινή βάση, πρόσφερε από μία πλούσια σακούλα με τρόφιμα. 

Αυτός, λοιπόν, μυστικά, μοίραζε φαγητό σε επτά οικογένειες!

Από εκείνη την ημέρα εκτός από την αύξηση, άρχισα να παίρνω πάλι την σακούλα με τα τρόφιμα, μόνο που τώρα την έφερνε στο σπίτι μου, ο γιός του αφεντικού μου! 

Κάθε φορά τον ευχαριστούσα, αλλά αυτός δεν απαντούσε ποτέ. 

Όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας του... 

Κάποτε, όμως, δεν άντεξα, και του είπα το ευχαριστώ πολύ-πολύ δυνατά, δείχνοντας του κάποια δυσφορία και τότε αυτός ο νέος μου είπε, να μην τον παρεξηγώ που δεν απαντά, διότι είχε πρόβλημα με την ακοή του, όπως ακριβώς και ο πατέρας του!