Thursday, September 6, 2012

Ταπεινοφροσύνη ἤ σύμπλεγμα κατωτερότητας;


ταπεινός, λεγε, δν εναι μι προσωπικότητα διαλυμένη. χει συνείδηση τς κατάστασής του, λλ δν χει χάσει τ κέντρο τς προσωπικότητάς του. Ξέρει τν μαρτωλότητά του, τ μικρότητά του κα δέχεται τς παρατηρήσεις το πνευματικο του, τν δελφν του. Λυπτα, λλ δν πελπίζεται. Θλίβεται, λλ δν ξουθενώνεται κα δν ργίζεται.
κυριευμένος π τ σύμπλεγμα κατωτερότητας, ξωτερικ κα στν ρχή, μοιάζει μ τν ταπεινό. ν μως, λίγο τν θίξεις κα τν συμβουλεύσεις, τότε τ ρρωστημένο γ ξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι ατ τ λίγη ερήνη πο χει.
Τ διο, λεγε, συμβαίνει κα μ τν παθολογικ μελαγχολικ σ σχέση μ τν μετανοοντα μαρτωλό. μελαγχολικς περιστρέφεται κι σχολεται μ τν αυτό του κα μόνο. μαρτωλός, πο μετανοε κα ξομολογεται, βγαίνει π τν αυτό του. Ατ τ μεγάλο χει πίστη μας: τν ξομολόγο, τν πνευματικό. τσι κα τ πες στ Γέροντα κα λάβεις τ συγχώρηση, μ γυρνς πίσω”. Ατ τ τόνιζε πολύ. Ν μν ξαναγυρν κανες στ προηγούμενα, λλ ν προχωρ. Πόσους αχμαλωτισμένους στ μαύρη χώρα τς πελπισίας δν εχε σώσει τν σχατη ρα τραβώντας τους μ τ δύναμη τς παρρησίας του στν Θεό!
(νθολόγιο Συμβουλν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 347)

No comments:

Post a Comment